Karmakosmetix is een klein Noors labeltje dat voor pakweg de helft bezet wordt door (bands rond) oud-leden van de legendarische metalband In The Woods… In het geval van Transit gaat dit om niemand minder dan de oud-zanger, Jan Kenneth Transeth.
Fans herkennen zijn stem, maar muzikaal heeft dit weinig weg van zijn oude broodheer. Nu heet In The Woods… opgeheven te zijn omdat ieder van de bandleden eigenlijk eens wat anders wilde doen. Misschien nog wel meer dan bij het inmiddels opgeheven en al minstens zo legendarische Green Carnation is dat bij Transit ook gelukt. Van een metalachtergrond is op “Decent Man On A Desperate Moon” hoegenaamd niks te horen. Hier en daar wordt relatief fel gerockt, maar even zo vaak worden we getrakteerd op eenvoudige slepende gitaarliedjes die soms nog het meest naar country neigen. In combinatie met Transeth’s schorre stemgeluid roept dat mij ook meermaals associaties met Johnny Cash op. Zo, die lezen we op Progwereld ook niet elke dag…
Een zoektocht naar referenties laat nog wel wat tegendraadse zangers uit de volledige rockgeschiedenis toe (bijvoorbeeld Bob Dylan, Leonard Cohen, David Bowie, Nick Cave om maar eens een paar niet te kleine namen te noemen), maar geen enkele die er echt uitspringt. Dit is een plaatje dat slechts 37 minuten duurt, maar zich daarbinnen toch behoorlijk eclectisch toont. De eerste vier songs lopen van country naar bijna grunge-geïnspireerde rock, maar een echte climax komt met het folkachtige Miller Song. De tweede helft weet me in het algemeen wat meer te bekoren dan de eerste helft. Damned If You Don’t en vooral Jokes Aside zijn puike rockers met sterke melodieën. Het Ad Anima-drieluik kent een middenstuk dat wat naar ambient rock neigt. In het laatste stuk volgt de tekstuele afrekening: “I’ve been out there looking for kicks… and then I died”. Zo, dat is tenminste klare taal. Als dit een debuut-cd was geweest, hadden we er het predikaat ‘veelbelovend’ op geplakt. Bij iemand met Jan Kenneth Transeth’s staat van dienst, zou dat toch wat vreemd zijn. Anderzijds is hij het type artiest voor wie elke plaat op zijn minst een nieuw begin kan zijn. Diept hij op een volgende plaat een van de hier getoonde stijlen verder uit of verbrandt hij wederom al zijn schepen achter zich? De tijd zal het leren. Tot die tijd kunnen we het doen met “Decent Man On A Desperate Moon”. En dat is beslist geen straf.
Casper Middelkamp