Farrokh Bulsara, Georgios Kyriacos Panayiotou, David Robert Jones, Paul David Hewson, Robert Allen Zimmerman en Brian Hugh Warner zijn allemaal bekende persoonlijkheden in de moderne (rock)muziek. Het moet wel vreemd zijn wanneer je geen muziek van op zijn minst één van hen in huis hebt.
Hoogst waarschijnlijk ligt dat geheel anders met de oprichter, zanger, toetsenist en gitarist van het uit België afkomstige Transport Aerian. Ik heb het over Hamlet, die in tegenstelling tot de eerder genoemde Freddy Mercury, George Michael, David Bowie, Bono, Bob Dylan en Marilyn Manson zijn eigen naam angstvallig geheim houdt.
Vrijwel alle nummers op “Blessed” zijn minstens net zo vervelend en langdradig als het toneelstuk waar deze Prins van Denemarken het hoofdpersonage en naamgever van is. De overlevering leert dat Hamlet een complexe persoonlijkheid was en dat hij onder meer leed aan besluiteloosheid. Nu weet ik niet of dit ook op gaat voor Transport Aerian’s Hamlet, maar af te gaan op acht van de tien composities op deze schijf moet dat haast wel zo zijn.
Nummers als Drown, Relaxation, Falling en No Right For Risk komen als ware het stroop je speakers uit en staan bol van onverwacht gitaargeweld, eenvoudig en recht toe recht aan drumwerk en discutabele niet accentloze overdreven emotionele zang van onze hoofdpersoon. De uitspattingen op gitaar verdienen het predicaat gitaarsolo niet eens, maar zijn eerder oprispingen uit een donkere en duistere geest. Zelf noemen ze hun muziek emotionele experimentele progressieve rock en daar kan ik me wel wat bij bedenken. Ik werd er immers erg emotioneel van hoorde ik later van mijn buurvrouw.
Het kan natuurlijk zijn dat ik nog niet klaar ben voor dit soort experimentele muziek. Eerder vind ik het experimenteel bestempelen van je muziek het bewandelen van de makkelijkste weg. Ik ben immers totaal niet muzikaal, maar wanneer ik per se muziek zou willen maken kan ik dat dus gewoon experimenteel noemen.
Met Wrong wordt het dieptepunt van “Blessed” bereikt, inderdaad het meest foute nummer wat ik ooit heb gehoord. De stroop komt hier haast tot stilstand. Bijna vijf minuten gebeurd er vrijwel niets of het moet het quasi gebed zijn wat ons aller Hamlet prevelt, begeleid door wat verdwaalde klappen op de drums.
Laat ik deze drie kwartier durende lijdensweg besluiten met twee lichtpuntjes. Op Radio Void is het alsof de donkere en duistere muziek hier meer harmonie kent. Er is in elk geval sprake van een veel betere opbouw en balans. De Opeth-achtige gitaarriffs zijn plots wel om aan te horen, de gitaar oprispingen zijn opeens wel solo’s en ik werd door mijn vrouw hoofdschuddend en luchtgitaar spelend voor de spiegel betrapt.
Het afsluitende instrumentale Light Stays kent dromerig en meeslepend pianospel en vervormde gitaargeluiden en het is alsof je bekropen wordt door een gevoel van trance.
Na het beluisteren van “Blessed” begrijp ik waarom Hamlet beter maar gewoon Prins van Denemarken kan blijven. Mocht hij in de toekomst met écht interessante composities op de proppen komen (in de vorige alinea geef ik een hint), kan hij deze gerust onder zijn eigen naam uitbrengen zonder aan zijn discutabele muzikale verleden herinnerd te hoeven worden.
Clark Kent, Bruce Wayne, Peter Parker en zelfs Mieke Fonkel hebben het wat dat betreft veel beter aangepakt. Deze Superman, Spiderman, Batman en Mega Mindy zijn in elk geval nog wereldberoemd, iets wat voor deze Belgen nooit weggelegd zal zijn.
Hans Ravensbergen