Obscuur:
1) Donker 2) Dubieus 3) Duister 4) Geheimzinnig 5) Glibberig 6) Louche 7) Minder gunstig bekend 8) Niet gunstig bekend 9) Onaanzienlijk 10) Onbekend 11) Onberoemd 12) Onduidelijk 13) Ongunstig bekend 14) Ongunstig bekend staan 15) Ongunstig bekend staand 16) Onguur 17) Onklaar 18) Onoverzienbaar 19) Onzedelijk
Bovenstaand alinea is rechtstreek geplukt van een site die je helpt in het zoeken naar puzzelwoorden en synoniemen. Laten die betekenissen of synoniemen nu volledig bij deze band passen.
Transport Aerian is volgens de eigen biografie in 2009 opgestart en daar ontstaat gelijk al verwarring. Wanneer je je werk als recensent goed uitvoert kom je tot de volgende ontdekking; “Blessed” is in 2009 uitgebracht en zelfs door onze Hans Ravensbergen gerecenseerd. Niet heel positief, misschien heeft Hamlet (daarover zo meer) daarom het album uit zijn discografie willen wissen. Het kan. Want de cd is namelijk niet terug te vinden in de band’s discografie. Niet op de eigen site, niet op Bandcamp, niet op Discogs. Opmerkelijk is dan wel weer op dat het op Musicmeter en Progarchives is terug te vinden. De cd “Charcoal” (2010) is namelijk ook evenals “Blessed” te vinden op Progarchives. Ook dat album is niet terug te vinden in de discografie van de band.
Afijn. Zoals het er na mijn speurtocht uitziet zijn er inclusief dit album “Skywound” zes albums uitgebracht, “Blessed” (2009) “Charcoal” (2010) “Bleeding” (2013) “Darkblue” (2015) en “Therianthrope” in 2017. Daarnaast is er ook nog een live-album met de naam “Love.Blood.Live”, dat uitkwam in 2014. Sinds korte tijd bestaat de band naast Hamlet (zang, basgitaar, toetsen en gitaren) uit Stefan Boeykens (gitaar), Umut Eldem (toetsen) en Paul De Smet (drums en viool).
“Skywound”, de zesde cd, is een conceptalbum dat handelt over de tragedie van een verliefd stel dat gevangen zit in verschrikkelijke gebeurtenissen. Die gebeurtenissen vinden plaats in een wereld dat zich voorbereidt op oorlog. Dat verhaal wordt verteld door gastvocalist Rachel Bauer. Arrangeur en mastermind achter de cd is ‘Hamlet’ en hij runt het project eigenlijk dus al sinds 2003. Wat de naam van de zanger en bassist achter dat pseudoniem is weten we nog steeds niet.
Dat kan overigens bewust zijn.
Voor de deksel van deze negatieve verslaggeving af gaat wil ik specifiek opmerken: in potentie bevat dit album mooie ideeën. Er zit een ongrijpbaar uniek aspect aan de muziek die je kán grijpen. Dat kán.
Realistisch gezien moet ik helaas melden dat het niet voor iedereen zo gunstig zal vallen. Je moet namelijk van goede huize komen wil je hier enthousiast reclame voor maken. Dan ben je wat mij betreft een mooi mens. Je zou ook kunnen zeggen dat dit album progressief in de zin van het woord is. Er zijn onverwachte geluiden, tempoversnellingen, vreemde ritmes, verkeerd gekozen vocale lijnen en het heeft (te) vaak een absurde atmosfeer. De theatrale stem van Hamlet irriteert door een vervelende articulatie, maar ook het gebruik van zijn stembanden verloopt weinig soepel en aangenaam. Wat dat betreft is At The Cliff een goed voorbeeld. Als liefhebber van doom metal (het heeft in de verte weg van het vroegere Anathema) kan ik het arrangement en compositie erg waarderen, maar de zang helpt de hele compositie om zeep. Ook de zeer matige gitaarsolo helpt niet mee. Tjonge.
Ik wil wel een lans breken voor de gitaarsolo in Fracture IV, die is wonderschoon. Dat dan weer wel.
Latgalian Gothic is een goed voorbeeld van het obscure karakter van dit album. Ik kan het makkelijk afdoen als een verschrikkelijk vals loeder, maar bij nadere bestudering zitten er toch wat curieuze aspecten aan de song die intrigeren. Het verloopt naadloos over in Falling 20, wat weer een fijn doomisch karakter heeft. Hier is ook wel een vergelijking op zijn plaats met Metus. Niet teveel op deze site gaan zoeken op die naam, dat is verloren tijd als je Erik Groeneweg en Mario van Os moet geloven. Eén ding staat vast, wat je ook van zanger Hamlet vind, hij zingt in ieder geval beter dan Marek Juza, de zanger van Metus.
Aan alle ellende komt nog geen einde want Kuznetsov is zo’n beetje de grootste onzin op het album; wat een bagger. Geen fatsoenlijke lijn te trekken, vaag klinkende instrumenten, volkomen misplaatste eclectische riedeltjes van drums, toetsen en verschrikkelijke, lees; tergend slechte zang van Hamlet.
Opvallend is de rode draad door het album: Fracture. Kleine instrumentaaltjes op verschillende wijze gebracht die erg aangenaam klinken. Soms vlot en elektrisch zoals in Fracture II en opmerkelijk is dat Rachel Bauer in deze cyclus een positieve rol speelt.
Ik bewijs je een dienst het niet te hebben over de productie, mix en mastering van de cd.
Het is moeilijk de vinger op de zere plek te leggen. Transport Aerian band heeft (als je het positief benaderd) een intrigerende plaat geproduceerd die in beginsel interessant zou kunnen zijn. Van tijd tot tijd ademt dit album progrock van de jaren zeventig en tachtig maar er zitten teveel randjes aan dit album waardoor veel luisteraars waarschijnlijk al bij de eerste luisterbeurt afhaken. En dat is op zijn minst jammer, want sommige ideeën zijn zeker niet verkeerd. Luister de cd en lees dan de eerste alinea nogmaals. Dan weet je waarom ik zo’n vage opening schreef.