Larson Band, TravisAlbum

Voor een leuk triootje ben ik steeds te vinden. Het mag er zelfs bij vlagen behoorlijk ruig aan toe gaan. Wie de lakens naar zich toe trekt, is van ondergeschikt belang. Meestal is het wel die met de langste en in rocktermen gesproken, is dat in hoofdzaak de gitarist en dat vertaalt zich jammer genoeg maar al te vaak in aanstellerige egotripperij, waarbij de verpakking doorgaans om een lege doos gewikkeld zit.

“Burn Season” van de Travis Larson Band is zo’n typisch voorbeeld van een cd die qua verpakking heel aantrekkelijk lijkt, maar zelfs geen rood strikje waard is. Nochtans lopen er in progkringen wel heel wat lekkere bands rond, die het ook maar met z’n drietjes moeten stellen. King’s X bijvoorbeeld, of het Chileense Tryo, dat een heerlijke mix van krachtige prog ’n roll en klassiek getinte muziek brengt. Ook in de roemrijke jaren zeventig had je een aantal befaamde trio’s : ELP, UK en ook Rush, welke laatste band al drie decennia lang in het getouw is.

Muziek maken met z’n drieën is geen sinecure en houdt een aantal beperkingen in. En als je het dan nog ’s helemaal instrumentaal wilt doen, wordt het al helemaal tricky. Dit gezelschap laat zijn muziek gemakshalve als fusion omschrijven, maar fusion van wat vraag ik me dan af. De heer Larson mag misschien een begenadigd gitarist zijn, die dweept met namen als Jeff Beck, Steve Vai en Steve Morse, maar de wat smal uitgevallen gozer reikt amper aan de enkels van zijn illustere voorbeelden. De saaie, bloedloze en doelloze muziekfragmenten vormen eigenlijk partikeltjes van een lang uitgerekte gitaarsolo, die enkel onderbroken wordt door een cover, waar de hele wereld op zat te wachten: People Get Ready van Curtis Mayfield, met een gastbijdrage van Steve Lukather. Voor het overige is het al gitaargejengel wat de klok slaat en ondanks die paar lekkere riffs of leuke melodielijnen, heeft “Burn Season” niks om het lijf en is de muziek een weerspiegeling van het hoesontwerp: een uitgedoofd lucifertje. Voor zover het nog van enige betekenis is: de Travis Larson Band beschikt ook nog over een drummer en een bassist van het vrouwelijke geslacht.

Cd’s als deze bieden ook enkele voordelen. Welke legendarische voetballer zei ooit : “elk nadeel hep ook se voordeel” of iets van die strekking ? Voilà, ik weet thans blindelings de ‘skip’-toets van de afstandsbediening te hanteren. En na de zoveelste poging om “Burn Season” achter de kiezen te werken, is er in de onmiddellijke nabijheid wel een Camel te vinden om de vieze smaak weg te werken.

Piet Michem