Trettioåriga KrigetAlbum

Twee jaar na het vooruitstrevende “Krigssang” en alweer vier jaar na het titelloze debuutalbum brengt Trettioariga Krigett zijn derde langspeler op de markt. “Hej Pa Er!” (Hallo Allemaal!) verschijnt in het begin van de herfst van 1978 op Mistlur, een klein en onafhankelijk Zweeds platenlabel.

Op deze nieuwe plaat maken we bovendien voor de eerste keer kennis met nieuwkomer Mats Lindberg (toetsen en saxofoon), die de band sinds de zomer van 1977 is komen versterken.Evenals zoveel progressieve tijdgenoten die de omvangrijke punkslachting zonder noemenswaardige kleerscheuren hebben weten te overleven, vertegenwoordigt de nieuwe plaat een eerste stap in de richting van een ander bandgeluid. Deze koerswijziging heeft onder meer tot gevolg dat “Hej Pa Er!” uiteindelijk wat meer gladgestreken, mogelijkerwijs ook een beetje commerciëler en zelfs meer poppy klinkt dan de eerste platen van Trettioariga Kriget.

Zo maakt de even opmerkelijke als smakelijke mengelmoes van psychedelische rock, progressieve rock en hardrock van de eerste twee albums op deze derde plaat enigszins plaats voor een meer modieuze benadering. Het album bevat dan ook louter en alleen kortere en dus ook toegankelijkere nummers. Omdat de negen muziekstukken echter tevens zeer doordacht en vernuftig gestructureerd zijn, wordt de progressieve inslag overigens niet helemaal voorgoed vaarwel gezegd.

De koerswijziging is evenwel niet het enige wezenlijke onderscheid tussen “Hej Pa Er!” en zijn twee illustere voorgangers. De komst van toetsenist Mats Lindberg heeft namelijk tot gevolg dat de plaat, in vergelijking tot “Trettioariga Kriget” en “Krigssang”, een significant hoger percentage aan toetsenwerk bevat. Daar blijft het echter niet bij, want ook de verscheidenheid in het toetsengeluid is aanmerkelijk groter.

Desalniettemin handhaaft “Hej Pa Er!” een belangrijk bestanddeel van het geluid van “Trettioariga Kriget” en “Krigssang”. Ondanks dat dit album uit zijn voegen barst van het gedreven samenspel van Christer Åkerberg, Stefan Fredin, Mats Lindberg en Dag Lundquist, ligt het zwaartepunt gelukkig ook nu op het flitsende en melodieuze gitaarwerk van de eerstgenoemde. Hierdoor refereert de muziek meer dan eens aan bands als Focus of Wishbone Ash. Overigens hoor ik legio overeenkomsten met “Elden Av År” uit 2004, zodat de liefhebbers van deze excellente reunie plaat met een gerust hart “Hej Pa Er!” kunnen aanschaffen.

Ondanks dat ik de eerste twee platen nog altijd boven “Hej Pa Er!” prefereer, bevalt deze nieuwe, onbevangen benadering mij meer dan uitstekend. Weliswaar is er nu wat minder speelruimte voor onvervalste psychedelische of progressieve rock, maar de plaat blijft wel duidelijk herkenbaar als Trettioariga Kriget klinken. Om die reden beschouw ik dit derde album dan ook als een meer dan welkome aanvulling tussen de andere Zweedse progrock in mijn verzameling.

Frans Schmidt