Trettioåriga KrigetAlbum

Een illuster muzikaal verleden kan zowel een last als een geneugte zijn. Enerzijds hoeft een band zichzelf niet meer op de kaart te zetten, waardoor geforceerde geldingsdrang plaatsmaakt voor gemeende muzikaliteit. Anderzijds ligt het gevaar van gezapigheid immer op de loer. Beide punten doen zich hier voor.

Trettioåriga Kriget kwam in 2016 op de radar van collega Maarten Goossensen met ‘Seaside Air’. De band bood daar frisse fruitige symfo met aanstekelijke melodieën en opgewekte instrumentale passages. Hoewel de klanken bijwijlen melancholieker zijn, is dit op ‘Till Horisonten’ niet anders. Deze band biedt ook hier ongedwongen muziek met verzorgde arrangementen. De stijl doet me nog het meest denken aan Wishbone Ash, al neemt de mellotron hier een prominentere plaats in. Wellicht dringt die associatie zich hier op, omdat deze band van oudsher hardrock verwerkte in hun geluid. Hoewel deze Zweden tegenwoordig minder vurig spelen, hoor je die erfenis nog terug in enkele raggende gitaarklanken

Zo combineert In Memoriam rauwe gitaartonen met massieve mellotronpartijen. Dit creëert beweging, waarbij de samenzang een sympathieke indruk wekt. Na twee minuten zorgen jazzy toets- en drumspel voor reliëf. De melancholische zang klinkt weemoedig. Niet gek natuurlijk; tekstueel verhaalt het nummer immers over vergankelijkheid en verlies. Dit steekt goed af tegen de open klanken, waardoor de emotionele lading van de compositie overkomt. De terugkeer naar het ratelende openingsritme resulteert bovendien in een passende conclusie. Staden is vervolgens het meest hardrock-geïnformeerde nummer. Het rollende rockritme wordt op de achtergrond ondersteunt door fluwelen toetsen, waarna een fijne gitaarsolo en samenzang naar een raggend einde leidt. Een fijne compositie die tot de hoogtepunten behoort.

Verder is daar nog de epic van het album, Vägen Till Horisonten, begint met weidse gitaarmelodieën ondersteund door lijzige mellotronpartijen, maar een donderende baspartij zorgt al snel voor melodie. Speelse toetsen leiden vervolgens naar een onderkoeld intermezzo en een enthousiaste gitaarsolo. Verstilling is rond negen minuten gepland. Bluesy gitaarspel wordt daarna ingeroosterd om een galopperende conclusie te verzorgen. Een aangename muzikale reis, ofschoon de band de luisteraar te veel aan het handje meeneemt. Zo recyclet deze epic enkele ritmes, hetgeen ietwat lui overkomt.

Het voornoemde nummer is bovendien indicatief voor een probleem dat vaker voorkomt. Hoewel de ongedwongen sfeer aangenaam is, vermindert het de uitdaging binnen de composities . Buitenissige kwinkslagen bevat de plaat niet en sommige passages voelen gemakzuchtig aan. De muziek op deze plaat is te labelen als terrasjessymfo: het luistert lekker weg en steekt competent in elkaar, maar het geheel ontbeert intensiteit.

‘Till Horisonten’ is hierdoor weliswaar geen essentieel luistervoer, maar een beetje symfoliefhebber kan zich hier wel vermaken. Ja, de band had meer kansen mogen nemen, maar de melodieën zijn aangenaam en het vakmanschap is hoorbaar aanwezig. Soms is aangenaam ook gewoon goed genoeg.