TriangleAlbum

“Alert & Alive” is een perfect gekozen titel voor het derde Triangle album. Tussen deze schijf en het vorige album “Retreat” zit maar liefst dertien jaar. Je vormt samen een band, je maakt twee uitstekende albums, maar voor je het weet haalt het leven je in. De een trouwt, de ander krijgt een kind en een derde maakt promotie op het werk.

Op zulke momenten moet de hobby even wachten en dan kan er zomaar dertien jaar voorbij gaan. Dat is het verhaal van Triangle, maar waarschijnlijk is het voor een ieder herkenbaar. Zo ging het bijvoorbeeld ook met de jongens van Nice Beaver die na elf jaar met een (uitstekend) nieuw album op de proppen kwamen. Laten we overigens hopen dat meer Nederlandse bands zullen (her)opstaan. Ik denk dan aan bijvoorbeeld Sinister Street en Odyssice.

Maar terug naar het onderwerp: Triangle. Met het debuutalbum “Square The Circle” maakten ze direct een sterke indruk. Oud Progwereld collega Ruud Stoker noemde ze in zijn recensie “een veelbelovende Nederlandse band”. Na drie jaar kwam de band met opvolger “Retreat”. Dit album sprak me wat minder aan, maar liet wel weer duidelijk horen hoeveel kwaliteit deze jongens in huis hadden. En toen werd het stil. Tot er, dertien jaar later, opeens een nieuw album ligt. Het was weer gaan kriebelen en na een eerste oefensessie begon het progbloed weer volop te stromen. Zo gaan die dingen.

En na aardig wat luisterbeurten kan ik stellen dat “Alert & Alive” het beste album van de band tot nu toe is geworden. De stijl is niet veel veranderd. Lekker stuwende progrock met flinke neo-prog invloeden. Bijzonder dat je het album direct herkent als een typisch Triangle album. Dat zegt iets over het eigen geluid van dit viertal. Gitarist Roland van der Stoep is grotendeels verantwoordelijk voor dit unieke geluid. Zijn gitaargeluid hoor je niet vaak. Het doet nog het meest denken aan dat van Marek Gil (Collage) ten tijde van “Moonshine”. Een prachtig en intens zingend geluid. Maar ook zanger Martijn Paasschens heeft een heel eigen geluid. Kwalitatief gezien zeker niet perfect, maar wel sfeervol. Het heeft de band wel goed gedaan dat drummer van het eerste uur, Paul van der Zwaal, weer terug is. Hij weet een strakke basis te leggen, maar durft ook te variëren. Dit komt bijvoorbeeld in het nummer Dourbie mooi naar voren.

Maar de meest sterke troef op dit album is de sterke cohesie. Met name de eerste vijf tracks passen perfect bij elkaar. Er zit een soort drive in die verslavend werkt. Met veel korte felle gitaarsolo’s, sterk toetsenspel en goed gedoseerde tempowisselingen. Hierna vliegt de band met 794078 wat uit de bocht. Met name de zang is hier niet best. Maar ook het doseren lukt hier minder goed, waardoor het allemaal wat fragmentarisch overkomt. Gelukkig kent het ook sterke passages met fijn toetsenspel van Paasschens en zalig baswerk van Jan-Willem Verkerk. Het laatste deel is gelukkig wel weer sterk.

Met Go en het afsluitende Alert & Alive weet de band die verslavende energie weer uitstekend te exploiteren. En als je dan de balans gaat opmaken kun je niet anders dan constateren dat Triangle enorm gegroeid is. Dit album moet je vooral in zijn geheel beluisteren. Na afloop zal je merken dat je meer energie had dan toen je begon. Muzikale Red Bull zou je kunnen zeggen (maar dan lekker). Kort na de opnames van dit album besloot zanger toetsenist Martijn Paasschens zijn geluk in de Verenigde Staten te gaan zoeken en nu zit de band zonder zanger en toetsenist. Optredens zitten er dan ook even niet in. Laten we hopen dat dit niet het eindstation is voor deze talentvolle band. Een dikke aanrader.

Maarten Goossensen