TriangleAlbum

 Hoeveel tegenslag en pech kan je als band hebben? In 2002 stond de band op het punt om de studio in te duiken om “Retreat” op te nemen, toen drummer Paul van der Zwaal besloot om de band te verlaten. De band is genoodzaakt om alles en iedereen, waaronder fluitiste Ewa Alberding (ex-Quidam), af te blazen. De overgebleven mannen beginnen een zoektocht naar een nieuwe drummer. Die wordt gevonden in de persoon van Edward Bijnsdorp. De band neemt uiteindelijk “Retreat” op in de Excess Studios te Rotterdam. Dan komt platenlabel Bee & Bee met de mededeling dat men i.v.m. tijdgebrek en drukte de nieuwe Triangle niet zal uitbrengen. Wederom een flinke tegenslag. Helaas kan de band geen nieuw platenlabel vinden en wordt besloten om de cd in eigen beheer uit te geven. Mocht de Classic Rock Society besluiten een award te gaan uitreiken aan de band met het meeste uithoudings- en doorzettingsvermogen, dan zal deze ongetwijfeld aan Triangle uitgereikt worden!

Op “Retreat” is de band het geluid dat op “Square The Circle” werd gecreëerd trouw gebleven. De muziek is nog steeds op en top symfo met flinke instrumentale erupties en een gitaargeluid dat sterk aan Collage / Satellite doet denken. Toch kan ik niet concluderen dat dit album sterker is dan z’n voorganger. De composities en dan met name de melodieën zijn niet zo sterk zoals bijvoorbeeld Chasing The Shadows of Pygmalion van het debuutalbum.

In The Summer Died gaat de band uitstekend uit de startblokken met lekker toetsenspel, galmende drums en sterk basspel. Gitarist Roland van der Stoep geeft meteen zijn visitekaartje af met een geweldige gitaarsolo die zo van Mirek Gil (Collage) had kunnen zijn. Het nummer heeft een paar mooie tempowisselingen en zorgt er zo voor dat je de hele tijd bij de les blijft. Martijn Paaschens heeft niet bepaald een stem als een klok. Zijn stem is niet altijd even toonvast en vooral wanneer hij laag moet zingen is het oppassen geblazen. In de hoge partijen komt zijn stem het beste uit de verf. Toch past zijn stem goed bij muziek en stoort deze me nergens. Zijn zang mag dan een wat onzekere factor zijn; zijn toetsenspel is uitermate sterk. De nummers zijn er helemaal doorspekt mee en steeds weer geeft hij het nummer een tikje extra.

This Day begint mooi rustig, maar krijgt al snel een wat feller gezicht. De zang van Martijn Paaschens klink wat feller en ook de gitaar trekt meer van leer. De balans tussen de felle en meer ingetogen stukken wordt prima gehouden. Het instrumentale eind is een van de beste stukken van de cd. Vooral het gitaarspel van Roland van der Stoep is hier fenomenaal.

Triangle was met Paul van der Zwaal gezegend met een uitstekende drummer. Op het debuutalbum heeft hij dat wel bewezen. Aan nieuwkomer Edward Bijnsdorp de moeilijke taak om de oude drummer te vergeten en dat is hem goed gelukt. Zijn spel is sterk en afwisselend. Vooral op This Vacuum Inside krijgt hij de ruimte zijn kwaliteien te demonstreren. Dit is absoluut het beste nummer van deze schijf. De opbouw is fantastisch hier. Dreigende toetsen en een felle gitaar zorgen samen voor de spannende ondertoon. Daar overheen zijn de luid galmende drums van Bijnsdorp te horen. Dit nummer kan je gewoon niet zacht afspelen. Ook wanneer Paaschens begint te zingen, blijft het drumwerk van Bijnsdorp opvallen. Met een heerlijke felle gitaarsolo van Roland van der Stoep bereikt het geheel zijn hoogtepunt.

Retreat part 1 is een instrumentaal stuk. Het verloopt erg rustig met subtiel basspel, zacht dreigende toetsen en woordloze zang op de achtergrond. Je zit eigenlijk te wachten op een muzikale eruptie, maar die komt helaas niet. Het is meer een intro voor het nummer dat erna komt. Dit mooie Heroes Are heeft prachtige meervoudig ingezongen stukken; in deze constructie komt de stem van Paaschens geweldig uit de verf. Het mooie zangerige gitaarspel van Van der Stoep had zo van Satellite afkomstig kunnen zijn en geeft me telkens weer kippenvel.

In het afsluitende Retreat part 2 dat ook instrumentaal is, laat de band nogmaals horen wat het allemaal kan. Mooie tempowisselingen die heel natuurlijk overlopen, geweldig drum- en basspel, een toetsenist die alles uitstekend weet in te kleuren en een gitarist die wederom met zeer veel gevoel zijn partijen weet te spelen.

Met “Retreat” hebben deze landgenoten een prima tweede album afgeleverd. Toch maakt het geheel minder indruk op me dan dat “Square The Circle” dat destijds deed. De melodieën zijn hier minder sterk en verrassend dan op de debuut-cd. Toen de band destijds de studio in wilde gaan, was er sprake van dat fluitiste Ewa Alberding en violiste Stephanie Vleeming een aantal stukken zouden spelen. Helaas is dat er niet van gekomen. Ik denk dat het album interessanter was geworden als deze twee gasten zouden meespelen. Ik wil niet in mineur afsluiten, want deze cd is gewoon een sterke plaat geworden die een luisterbeurt zeker verdient.

Maarten Goossensen