TrifleAlbum

Trifle is een typisch Engels nagerecht van cake, vla, sherry en vruchtjes. Het geheim van een goede trifle is: een goede stevige bodem van koek en daarop steeds laagjes bouwen. Dat doet deze groep rond George Bean dan ook: op een ondergrond van rock stapelt de band laagjes soul, funk, jazz, folk en sprenkelt er nog wat progressievere elementen op.  Het geheel smaakt best lekker, maar je moet er ook geen hoop heisa van maken; de letterlijke vertaling van trifle is niet voor niets “niemendalletje”.

Dit album, de zoveelste voorbeeldige heruitgave van Esoteric, is aardig, maar geen hoogtepunt. Het lijkt erop dat Esoteric dat dit keer ook beseft; de gebruikelijke tekst in het boekje gaat voor het overgrote deel over het label waar de plaat oorspronkelijk op uit kwam, Pye’s sublabel Dawn. Pas aan het einde wordt iets over de band verteld, maar zo heel veel geschiedenis is er niet.

Zanger George Bean had wat solosingeltjes gehad zonder merkbaar succes. Hij formeerde de band in 1969, bracht een album uit en nog een single in 1971. Enkele maanden later overleed hij en de band viel uiteen. Alleen trompettist Cuthell is de geschiedenis in gegaan als sessiemuzikant bij onder andere The Specials, The Eurythmics en Elvis Costello. Drummer Rod Coombes, die voordat de band de studio inging al vervangen was, eindigde bij The Strawbs. Al met al geen indrukwekkend verhaal.

Toch is “First Meeting” een fijne plaat. Het geluid van de band wordt, naast de overigens niet heel bijzondere stem van Bean, bepaalt door de blazers, die opvallend veel ruimte krijgen en prachtige arrangementen spelen, en door het toetsenspel van inhuurkracht Alan Fealdman. Zijn lekkere orgeltje brengt de groep een beetje langszij andere acts uit die tijd als Manfred Mann, Chapter Three en Colosseum.

De hoogtepunten van het album zijn daarmee niet de meer ‘rechte’ liedjes als Alibi Annie en Home Again, maar juist de meer jazzgeoriënteerde stukken als Is It Loud?, een instrumentale jam die bol staat van de sterke solo’s. De mengeling van die stijlen maakt van “First Meeting” een afwisselend en boeiend album. De luisteraar zit niet op het puntje van zijn stoel, maar juist lekker achterover een beetje mee te swingen met de toeterfunk.

Ook deze plaat klinkt weer als een klok. Jammer dat er niet meer informatie is over hoe dit soort heruitgaven tot stand kwam. Waar is het materiaal gevonden? In welke staat was het? Hoe kan het dat een geluidsbandje uit 1970 veertig jaar later zo goed klinkt? Het wordt tijd dat Esoteric daar eens wat aandacht aan besteedt.  De twee laatste nummers zijn trouwens niet afkomstig van het album, maar van dat laatste singeltje. Deze stukken klinken een beetje overstuurd, maar dat komt volgens mij omdat men hiervoor alleen de beschikking had over het singeltje en niet de moedertapes.

“First Meeting” is maar een heel kleine voetnoot bij het eeuwige boeiende en rijke verhaal van het ontstaan van de Britse rock, maar het is zeker geen overbodige plaat. Er zit niet heel veel in voor de echte progliefhebber, maar wie een bredere smaak heeft kan hier een prettig uurtje mee doorbrengen.

Erik Groeneweg