Donockley, Troy & Dave BainbridgeAlbum

Eén van meest prestigieuze en bekendste kathedralen van de wereld is de Lincoln Cathedral in Lincolnshire, Engeland. Samen met Lincoln Castle is de Lincoln Cathedral de belangrijkste Romeinse overblijfselen van deze stad. Het gebouw werd in het jaar 1092 door bisschop Remigius gebouwd. Momenteel wordt de kathedraal nog steeds gebruikt en jaarlijks door ruim 250.000 mensen bezocht.

Via een gezamenlijke vriend kregen Troy Donockley en Dave Bainbridge (beiden Iona) de mogelijkheid om samen in deze kathedraal te spelen en dit op cd op te nemen. Een unieke kans, die de heren met beide handen aangrepen. Regiseur Ron Howard wilde de kathedraal gebruiken voor zijn nieuwe film “The Da Vinci Code” maar moest daarvoor wel eerst 100.000 keiharde ponden ophoesten voor hij dat voor elkaar kreeg. Dit geeft maar aan hoe bijzonder deze kans voor de twee muzikanten was.

27 oktober 2004 was de dag van de opnames. De twee muzikanten hadden van tevoren geen muziek geschreven, ze hadden alleen bepaald welke instrumenten ze zouden gebruiken. Ze wilden zo veel mogelijk hun inspiratie uit de unieke omgeving halen. De zeventig minuten muziek zijn in één stuk, dus zonder breaks, opgenomen. Ook na afloop is er op geen enkele wijze aan de muziek gesleuteld. Het geheel is op een heel speciale manier opgenomen. Er is gebruik gemaakt van de zgn.’binaural recording’. Deze opnametechniek komt vooral tot zijn recht wanneer je het geheel onder de koptelefoon beluistert. Ik moet ook meteen zeggen dat de cd fantastisch klinkt en dat hij inderdaad onder de koptelefoon het beste tot zijn recht komt. Wanneer je naar de muziek luistert heb je echt het gevoel dat je in de kathedraal op de voorste rij op zo’n breekbaar houten stoeltje zit. Alles komt zo natuurlijk over dat je als luisteraar het gevoel krijgt getrakteerd te worden op een privé-concert. Dat komt ook omdat je echt alles hoort: het kraken van de stoel waar ze op zitten en je hoort bijvoorbeeld ook hoe Troy Donockley voorzichtig zijn fluit weglegt en zijn uilleann pipes oppakt.

Dan de muziek zelf. Het heeft geen zin om de nummers apart te bespreken. Ik kan het beste alleen een sfeerimpressie proberen te geven. Allereerst moet je echt voor de muziek gaan zitten (met de koptelefoon op dus). De muziek eist je volledige aandacht, anders zal je de plaat zeker als ‘saai’ bestempelen. De twee muzikanten spelen prachtig, helemaal als je bedenkt dat alles geïmproviseerd is. Zacht ambient-achtig toetsenspel, breekbaar fluitspel en het warme geluid van de uileann pipes van Donockley zijn de ingrediënten van de muziek. Je hoort dat ze beiden helemaal in de muziek opgaan en ook dat maakt het geheel zo speciaal. In het boekje staat ook vermeld dat Bainbridge elektrische gitaar speelt, maar ik moet zeggen dat ik hem nergens heb kunnen horen. Verwacht dus geen gitaarsolo’s, want die komen op het hele schijfje niet voor. Wel hoor je in From Silence: Part Four heel duidelijk zijn spel op de bouzouki en dat maakt dat nummer ook tot één van de beste tracks op deze cd.

Heeft deze sfeerimpressie je nieuwsgierigheid gewekt, dan kan ik je zeker aanraden deze cd aan te schaffen. Je zal zeventig minuten even helemaal van de wereld zijn en je prima kunnen ontspannen.

Maarten Goossensen