Fates Warning gitarist Jim Matheos is nog altijd een wat onderschatte muzikant, maar als je naar zijn staat van dienst kijkt, is die ronduit indrukwekkend. Naast een paar verdienstelijke solo platen en zijn werk met OSI en Arch-Matheos zijn er gastoptredens met Gordian Knot en Memories Of Machines. En nu is er Tuesday The Sky, op papier een samenwerking met God Is An Astronaut drummer Lloyd Hanney, maar is feite toch vooral een Matheos project.
Het idee voor deze plaat ontstond toen er materiaal, oorspronkelijk bedoeld als bonustrack van Fates Warning plaat “Theories Of Flight”, ongebruikt bleef. Het paste niet bij de rest van de stukken, maar Matheos was er wel aan gehecht raakt. En dus schreef hij nog negen stukken die er bij pasten en het resultaat was een heel album vol muziek die behoorlijk afwijkt van wat Matheos normaal maakt.
Het dichtst in de buurt kom je met een instrumentale versie van ISO, stemmige, atmosferische gitaarmuziek vol vervreemdende effecten en vervormde geluiden. In de bijsluiter noemt Matheos Brian Eno als inspiratiebron en dat snap ik wel in principe, maar in de praktijk hoor je het er nauwelijks aan af en moet je meer denken aan post-rocker als Tortoise en misschien Sigur Rós.
Ik vind het resultaat ondertussen heel fraai. Matheos en Hanney kunnen nog steeds flink uitpakken in vlammende rock, maar vaak stuurt Matheos zijn solitaire gitaarnoedels door zijn effectenbak, met als gevolg desolate of melancholische klankschilderijen. Liedjes zijn het niet, Matheos vertelt dat hij soms maar wat zat te rommelen tot er iets moois uitkwam. Dat is niet erg, omdat hij de stukken toch redelijk compact en gestructureerd houdt. Het wordt geen gepiel.
Daarbij krijgt hij af en toe wat prachtige ondersteuning van ISO collega Kevin Moore met zijn herkenbare knerpende en piepende synthesizers, en Trespassers William zangeres Anna Lynne Williams, die woordloze zang toevoegde. Haar dromerige stemgeluid in combinatie met het gitaargepingel doet deze luisteraar in elk geval erg denken aan bandjes als All About Eve en The Sundays. Heel fijn.
Eén ding gaat me na verloop van tijd wel een beetje de keel uithangen: Matheos heeft in zijn choruspedaal een standje gevonden waarmee zijn gitaar kan klinken alsof-ie is opgenomen op een heel oud en verfrommeld cassettebandje. Dat is op zijn best een beetje een vals geluid en na het derde nummer waarin hij het gebruikt weet ik het wel, maat Matheos krijgt er maar geen genoeg van.
Verder valt er erg weinig te mekkeren: dit is gewoon een mooie plaat die maar weer eens laat horen wat een veelzijdige vent Matheos toch is. “Drift” rockt, maar kan ook ontspannen, intrigeren en verbazen. Dan ben ik al een heel eind!