TumbleTownAlbum

Wij hebben er wat moeite voor moeten doen, maar zoals een mooi Nederlands gezegde zegt: beter laat dan nooit. Het heeft eigenlijk iets te lang geduurd voordat deze cd op onze burelen belandde, want blijkbaar komen niet alle progrock cd’s van Nederlandse makelij automatisch in onze postbus, iets wat je juist wel van Nederlandse platenlabels zou verwachten. Gelukkig reageerde het duo Han Uil en Aldo Adema doortastend en heeft het goed in de gaten dat Progwereld de perfecte springplank is voor het Nederlandstalige progpubliek.

Tumbletown is het nieuwe project van de Noordelingen Adema en Uil. Beide heren kennen elkaar van de formatie Seven Day Hunt. Han Uil speelde eerst bij Antares en in een later stadium bij Seven Day Hunt. In 2010 bracht hij zijn eerste soloalbum Dark in Light uit. Aldo speelde bij Egdon Heath en later ook samen met Han Uil bij Seven Day Hunt. Daarna werkte hij mee aan het soloalbum van Uil en dat beviel beiden zodanig goed, dat een nieuwe samenwerking niet uit kon blijven. Naast het duo figureren nog wat meer leden van Seven Day Hunt op het album, namelijk basgitarist Marcel Copini en zangeres Carola Magermans. Op twee nummers speelt de begaafde toetsenist Erik Laan van Silhouette. Opvallend; in de line-up van de band staat geen drummer, hetgeen betekent dat de heren door programmering de drums hebben toegevoegd, iets wat in het geheel totaal niet opvalt.

De muziek van Tumbletown is eigenlijk een mengelmoes van diverse stijlen, maar wordt gekenmerkt door een melodieus en symfonisch karakter. En dat komt niet in het minste door het (ingehuurde) aandeel van Erik Laan. Hij zorgt met zijn wervelende toetsen voor veel herkenningspunten, van het vroege Marillion tot aan een (iets drukker) No-sound. De tracks zijn vooral gevarieerd en intrigerend, hoewel er wat mij betreft echte favorieten op staan en één of twee nummers die in de toekomst door mij nog wel eens ‘geskipt’ kunnen worden. Neemt niet weg dat alles perfect geproduceerd en gemixt is, daar valt weinig te bekritiseren. Een klein minpuntje in mijn beleving is dat de stem van Han Uil net iets teveel ‘geproduceerd’ klinkt, wat op het album van Seven Day Hunt soms ook al het geval was. Wat mij betreft mag zijn zang iets natuurlijker opgenomen worden.

Nog een gelijkenis die ik persoonlijk maak, is die met de Zweedse band Wolverine. Vooral Won’t Look Back en One Goal wekken referenties op met die band, grotendeels ook door de gelijkende zang van Han Uil met de zanger van Wolverine. Daarnaast zorgt de zang in combinatie met sommige instrumentale passages voor gelijkenissen met Nick Cave. Het gitaarspel is een genot voor het oor en kan in enkele nummers bestempeld worden als een mix van Mike Oldfield en Lele Hoffman, voormalig gitarist van Clepsydra. Enkele passages op de cd laten ook wat Floydiaanse solo’s horen. Sailing Along with The Breeze en One-liners zijn nummers die een wat meer psychedelisch karakter kennen en mij minder bekoren, maar desondanks is ook dit kundig gecomponeerd.

Dit project gaan we absoluut in de gaten gaan houden. Omdat de heren al ‘door de wol geverfd’, zijn, klinkt dit debuut in elk geval niet als een eersteling of eenmalig project, of voor de hand liggend; als Seven Day Hunt. Daarnaast zit er naar mijn mening ook genoeg rek in de composities voor de productie van meerdere albums. Wat maakt dit project speciaal? Diversiteit, herkenbaarheid en een flinke laag creativiteit. Daarnaast heeft het een kostbare eigenschap; je hoort bij elke luisterbeurt weer wat nieuws. Ik hoop dat het niet bij het debuut van Tumbetown blijft en dat we nog meer albums van ze mogen recenseren!

Ruard Veltmaat