Han Uil en Aldo Adema hebben vijf jaar geleden met hun debuut “Done With The Coldness” een speciale plek in mijn proghart veroverd. Regelmatig keek ik in de jaren daarna op de diverse kanalen of er weer een nieuw album aankwam, maar dat duurde in mijn optiek veel te lang. In 2015 besluit het duo de band uit te breiden me toetsenist Erik Laan en daarmee uit te groeien naar een trio. Hij is geen vreemde voor de twee heren, hij figureerde namelijk ook al verdienstelijk op het debuutalbum. Een mooie ontwikkeling, want we weten dat Laan een uitstekend toetsenist is, zoals hij meerdere keren heeft bewezen bij zijn eigen band Silhouette. Toch verdween Tumbletown na een tijdje uit het gezichtsveld. Totdat er plots weer nieuws vrijkwam over de band die gelijk de aandacht trok. Net als de vorige keer bereikte de promo helaas pas in een laat stadium de burelen van Progwereld, ruim nadat de releasedatum was overschreden.
Wat na één luisterbeurt gelijk opvalt is de inbreng van toetsenist Erik Laan. Hoewel je het geluid van de toetsen (niet altijd) kan vergelijken met zijn bijdragen op de albums van Silhouette, zijn er toch duidelijke ‘Laan’ stempels door hem achtergelaten. Dat het totaalgeluid op de cd gevarieerd is blijkt uit de vergelijkingen die ik zo over u heen ga storten. Want die zijn er met Marillion, maar zeer zeker ook met Arjan Lucassen’s Ayreon en Star One. Neem bijvoorbeeld het langste nummer van de cd: Transatlantic. Het spacy geluid, de gierende toetsen, de galmende gitaarsolo’s, dwarsfluit, strijkers, een voortreffelijke track volledig gemusiceerd in dienst van fans van Lucassen. De term rockopera ligt daardoor voor de hand.
Die spacy elementen zitten er ook in Do Not Leave Me Now. Maar net zo goed zijn er vergelijkingen te noemen met diverse neo progressieve bands die een moderne twist hebben gegeven aan hun muziek. En net zo makkelijk zijn er overeenkomsten te vinden met de muziek van gitaarvirtuoos Mike Oldfield, dan hebben we het hoofdzakelijk over diens kenmerkende gitaargeluid. Zo nu en dan bedient de band zich van psychedelische trekjes, bijvoorbeeld in de titeltrack Never To late. Maar ook daar komen de spacy elementen weer naar voren die voornamelijk van de toetsen en gitaar komen. Weer een andere kant van de band leren we kennen in If I Should Meet You, wat door het geluid van de dwarsfluit doet denken aan een moderne versie van Jethro Tull. Overigens zitten die “Tull” momenten ook in de eerder besproken Transatlantic. Had ik al vermeld dat het een geweldig nummer is?
Qua gitaargeluid zit je bij deze band op de juiste plek. Weergaloze gitaarriffs en solo’s pimpen de cd naar grote hoogte en brengen je meerdere keren op het puntje van je stoel. Over de hele linie kan je de muziek van Tumble Town vergelijken met die van Shakary, de band van voormalig Clepsydra gitarist Lele Hoffman. En die is ook al genoemd in de recensie van het debuut van Tumble Town. De diversiteit, een frisse aanpak en nogmaals: ijzersterke gitaar en toetsenpartijen zorgen er voor dat deze bands elkaar overlappen in het totaalgeluid. Zo nu komt er ook wat symfonische grootsheid om de hoek kijken, bijvoorbeeld in de intro van One Giant Stage. Die aanpak van symfonische bombast is overigens gedoseerd en weloverwogen toegepast binnen de productie. Keurig.
Enige ruimte binnen de progressie van de band ligt in het vocale gedeelte van de muziek. Han Uil zingt op bescheiden niveau en zijn stembanden zijn zeker niet van het kaliber dat je stevige kritiek mag uiten. Maar aan de andere kant is zijn zang ook niet van uitzonderlijke kwaliteit, wat voor het kleine beetje extra kan zorgen en waardoor de cd meer gaat aanspreken bij een groter publiek. Het is af en toe te netjes en correct. Wat de vocale inbreng betreft zit Tumble Town dan ook op hetzelfde niveau als landgenoten Silhouette, Fractal Mirror of pak ‘em beet: Knight Area. Prima zang, maar tegelijk ook beperkt en net niet aansprekend genoeg.
Laatste alinea is slechts een kleine opmerking binnen de hoge kwaliteit prog die op deze cd wordt aangeboden. “Never Too Late” is absoluut een aankoop waard als je van toegankelijke en herkenbare neo progresieve rock houdt. Vooral de fans van de genoemde namen moeten dit vooral eens proberen. Wie weet wordt u net zo’n trouwe fan als ondertekenende!