TusmørkeAlbum

Het Noorse Tusmørke houdt het tempo er goed in. Met zeven uitgaven sinds 2012, waarvan zelfs vier in een tijdsbestek van twee jaar, valt er kwantitatief in elk geval niets te klagen. Over de vorige release, “Bydyra”, was collega Erik echter bepaald niet te spreken, en ook aan mij was deze kinderplaat niet besteed.

Met “Fjernsyn I Farver” – Noors voor kleurentelevisie, weer wat geleerd – is het dus aan de Noren om de stijgende lijn weer op te pakken. Het eveneens uit 2017 stammende “Hinsides” sloot namelijk af met het beste nummer dat Tusmørke tot dan toe maakte, een lange epic genaamd Sankt Sebastians Alter waarin de band de voor hen typerende mix van folk en progressieve rock in een bijzonder fijne compositie wist te gieten en de sound bovendien verrijkte met een interessante jazz-feel.

Met het titelnummer Fjernsyn I Farver is deze stijgende lijn nog niet in het zicht. Het nummer swingt weliswaar de pan uit en heeft een lekkere drive, maar is tegelijkertijd ook wel erg monotoon en eigenlijk gewoon te lang. Het is helaas een voorbode, want ook het tweede nummer, Kniven I Kurven, lijdt erg onder de repetitieve melodielijn en de monotone zang. Het is allemaal volledig intentioneel, maar ik loop er niet warm voor.
Het rustigere Borgerlig Tussmørke bevalt gelukkig wat beter – al kan ik me toch niet aan de indruk onttrekken dat dit nummer met een wat meer variërende zanger aan kracht zou hebben gewonnen –  maar het zijn toch vooral de laatste twee nummers waarin Tusmørke laat horen wat ze allemaal in huis hebben, en dat is nogal wat. Death Czar steelt hierbij de show. In ruim zes minuten horen we ook hier weer het swingende geluid, maar nu ook de eerder genoemde jazzinvloeden. De dwarsfluit van Krizla, toch al het meest onderscheidende kenmerk in het bandgeluid, duelleert met de toetsen van The Phenomenon Marxo Solinas en zanger Benediktator heeft een beter bij hem passende melodielijn gevonden.

“Fjernsyn I Farver” is wat mij betreft geen geheel geslaagde album geworden. Na een vijftal albums leek Tusmørke zich te ontwikkelen van een progressieve rockband die met veel folkinvloeden diep in het vroege jaren ’70-idioom opereert tot een band die een wat meer experimentele koers voorstaat. Maar bracht men eerst met het merkwaardige tussendoortje “Bydra” al een flinke trendbreuk, nu zet ook dit album de koerswijziging maar halfslachtig voort. Ik vind dit persoonlijk jammer, want ik had graag gehoord hoe een heel album in de stijl van Sankt Sebastians Alter zou klinken. Toch hoor ik op dit album voldoende van mijn gading, zeker in de twee eerder genoemde nummers. Voor fans van zowel folk als progressieve rock – en die van solerende dwarsfluiten in het bijzonder – blijft Tuskmørke sowieso een aanrader.

Wouter Brunner

LP:

CD: