Twelfth NightAlbum

Kent u dat wellicht? Dat je van één titel meerdere edities in huis hebt?

Voor mij geldt dat onder meer voor “Smiling At Grief” van Twelfth Night. De eerste versie die ik kocht was de MSI release uit 1997. Op deze cd is de pure en haast smoezelige vibe van de cassette voelbaar en tastbaar. Ook heb ik de zogenaamde definitive edition uit 2009 in de kast,  waarbij de songs wat opgepoetst zijn en er een bonus-cd met interessant materiaal is bijgevoegd.

Maar goed, inmiddels is het veertig jaar geleden dat dit kostbare kleinood van Twelfth Night is uitgebracht. Even een opmerking voordat u verder leest, ondergetekende is een groot liefhebber van de muziek van deze neo-prog pioniers, omdat Twelfth Night als geen ander Genesis-invloeden wist te koppelen aan de ruwheid van de punk en de directheid van de new wave. Ja, ik weet het; puristen zullen zeggen, Geoff Mann kan niet zingen. Oké goed, heel gepolijst is het allemaal niet en gelukkig maar, want juist dat maakt Twelfth Night zo bijzonder, plus de eigenzinnige en maatschappijkritische teksten van Geoff Mann.

Wat voegt deze editie dan nog toe? zult u wellicht zich afvragen. In de eerste plaats is deze versie een eerbetoon, aan een band die qua potentie moeilijk overschat kan worden. De kracht van de muziek is en blijft ongekend. Ten tweede heeft Twelfth Night in het kader van het veertigjarig jubileum van “Smiling At Grief” gerenommeerde muzikanten gevraagd om het album te remixen met de originele mastertracks.

Het album opent met East Of Eden en is onder handen genomen door Steven Wilson. Het nummer klinkt fris en krachtig. Ik vind East Of Eden een sterk nummer omdat het veel facetten dat Twelfth Night zo goed maakt bundelt. This City is bewerkt door Peter Jones. Het nummer klinkt helder en er zijn mooie toetsengeluiden aan toegevoegd. Karl Groom heeft The Honeymoon Is Over aangepakt. De  stem van Geoff komt beter uit en ook deze versie klinkt fris.

Het pronkstuk op “Smiling At Grief” is in mijn ogen Creep Show. Dit nummer staat ook op “Fact and Fiction”. De originele versie is op “Smiling At Grief” nogal weerbarstig. Simon Godfrey van Tinyfish heeft dit aangepakt, hier en daar de muziek wat voller gemaakt en een beetje gepolijst.  Na Puppets Intro van Mark Spencer, volgt Rob Reeds versie van Puppets. Reed heeft zich flink uitgeleefd. Het nummer is wat langer, prominentere toetsen, een echoënde Geoff Mann en wat handgeklap tussendoor. Dit had van mij niet gehoeven, het maakt het nummer minder krachtig.

Steven Wilson komt dan met een nieuwe versie van Three Dancers.  Ook nu klinkt de muziek weer lekker fris en urgent. De extra aandacht voor de toetsen is een goede zet. Dit is progrock die swingt! Het duo Tim Bowness en Brian Hulse heeft zich ontfermd over Makes No Sense. Bowness zingt dit nummer en daarmee is het vooral een cover. Het is mooi gedaan hoor, maar ik mis de stem van Geoff Mann. Het klinkt heel erg Bowie-achtig nu (niet dat zoiets op zich erg is). Dean Baker sluit de rij met Für Helene Part II. Baker weet heel goed de urgentie in de muziek vast te houden.

Bij deze plaat zit een bonus-cd met nog meer verschillende versies van nummers van “Smiling At Grief”. Het voert in mijn ogen te ver om deze ook nog te behandelen in deze recensie.

We komen maar tot de eindconclusie. Na veertig jaar heeft deze muziek niets, maar dan ook niets, qua urgentie en actualiteit ingeleverd. Het idee om bevriende muzikanten en collega’s de muziek onder handen te laten nemen is mooi en levert vaak op dat de muziek meer helder klinkt. Ik heb met veel plezier hernieuwd geluisterd naar deze muziek. Maar als ik moet kiezen, geef mij dan maar de smoezelige MSI release, met name door de authenticiteit en puurheid.