Twenty Four Hours

Close- Lamb- White- Walls

Info
Uitgekomen in: 2018
Land van herkomst: Italië
Label: Musea Records
Website: https://www.facebook.com/24HoursRnotEnough/
Tracklist
77 (7:34)
Broken Song (6:18)
Embryo (5:44)
What Use (3:50)
All the World Needs is Love (6:41)
Intertwined (7:04)
Urban Sinkhole (10:00)

Adrian (6:18)
Supper's Rotten (15:24)
The Tale of the Holy Frog (4:34)
She's our Sister (6:49)
What Use (akoestisch) (3:51)
Marco Lippe: drums, percussie, zang
Paolo Lippe: zang, toetsen
Antonio Papperelli: gitaren
Paolo Sorcinelli: basgitaar
Elena Lippe: zang.

Met medewerking van:
Blaine Reininger: zang en viool op Intertwined
Steven Brown: saxofoon op All The World Needs is Love
Andrea Valfré : Hammondorgel Op Urban Sinkhole en Supper's Rotten.
Close- Lamb- White- Wall (2018)
Left-to-live (A Meditation on Past and Present Perfect Crimes) (2016)
Before and after the Boundary (2008)
The Sleepseller (2004)
Oval Dreams (1999)
Intolerance (1994)
The Smell Of The Rainy Air (1991)

Opvallende minpunten zijn doorgaans een reden om een plaat links te laten liggen. Niettemin ken ik veel muziek die ik zeer waardeer ondanks mankementen, aangezien bepaalde keursplekken gek genoeg een album menselijker en ja, zelfs interessanter maken. “Close-Lamb-White-Wall” kan hierbij als voorbeeld dienen. Het album is zeker niet perfect, maar wel erg intrigerend.

Deze Italianen zijn al bijna dertig jaar in de muziekwereld actief. Deze plaat is dan ook geconstrueerd als een soort dwarsdoorsnede van alle stijlen die de band heeft gehanteerd. In elk geval haalt de muziek de mosterd van vele plaatsen. Deze veelzijdigheid blijkt ook uit de titel van dit album; de eerste woorden van vier witte platen die indruk hebben gemaakt op Twenty Four Hours. Zo mag je muziek verwachten die is geïnspireerd door klassieke symfo, zoals Genesis en Pink Floyd, maar ook door Beatles´esque pop. Zelfs new-wave ontbreekt niet, getuige onder meer de samenwerking met Tuxedomoon.

Deze variatie resulteert veelal in uitstekende composities. Zo laat het openingsnummer een goede indruk achter door danceachtige toetsen die anticipatie wekken voor de muziek die daarop volgt. Het prachtige gitaarspel, op het einde van dit nummer, laat daarnaast horen dat de muziek van deze band op zijn best is wanneer ze weelderige klanken laat uitwaaieren. Zo heeft het volgende nummer, Broken Song, eveneens een prachtige conclusie, waarin psychedelisch klanken het fundament vormen voor weidse snaartonen. Op deze luchtige klanken wil je gewoonweg wegdromen. Bepaalde nummers bevatten voorts de mooie zang van Elena Lippe, hetgeen op All the World Needs Is Love zelfs nog wordt gecomplementeerd met warm saxofoon- en Mellotronspel. Hier horen we bovendien alweer fenomenaal gitaarspel. Het is een constante op deze plaat! Van de korte nummers is Adrian, een ode aan de The Sound-zanger, nog opvallend door het klassieke Mellotronspel dat zo van een band als Wobbler had kunnen komen.

Dit album bevat verder twee lange nummers die de moeite van het aanhoren waard zijn. Urban Sinkhole begint met een heerlijk strakke baslijn. Het duurt even voordat het nummer echt losbarst, maar de toetsengolf die vervolgens wordt ingezet, is erg aangenaam. Het jamachtige karakter van deze compositie zorgt bovenal voor een zekere ongedwongenheid. Erg spannend! Vervolgens hebben we met Supper’s Rotten – een overduidelijke Genesisverwijzing – de epic van dit album te pakken. Een ietwat fragmentarische compositie die toch een boel interessante passages bevat. De akoestische gitaar krijgt de eer om de melancholieke openingspassage te verzorgen, ofschoon de toetsen al snel de ruimte krijgen om hun tonendraaikolk ter gehore te brengen. Zoals een Genesispastiche betaamt, heeft deze compositie zijn eigen Apocalyps in een vreemde maatsoort. De conclusie voelt helaas ietwat flauwtjes aan, maar dat mag de pret niet drukken.

De muziek is dus overwegend aangenaam, maar desalniettemin hoor je een boel schoonheidsfoutjes. Zo komt het spoken word gedeelte bij Intertwined, nota bene verzorgd door Tuxedomoon-zanger Blaine Raininger, te pretentieus over. Jammer! Een uitstekende gastzanger wordt zo verkwanseld. Verder schort het soms nog wat aan de opbouw van bepaalde composities. De band weet de muziek weliswaar naar een prachtig einde te brengen, maar onderweg trekken ze soms voor bepaalde passages te veel tijd uit. Het grootste minpunt van dit album is echter de dunne stem van Paolo Lippe. Het voegt weinig toe. Toch kan zijn praatzang bij wijlen vermakelijk zijn, getuige Urban Sinkhole waar hij haast doet denken aan Dr. Doctor van Devil Doll. Hoewel de voornoemde punten in het oog springen, verpesten ze het luisterplezier niet.

Ondanks enkele schoonheidsfouten blijkt “Close-Lamb-White-Wall” namelijk een interessante plaat De luisteraar mag gevarieerde progrock verwachten. De weelderige klanken en het sterke gitaarspel vallen op. De zang van Paolo mag dan tegenvallen, maar niettemin is dit een album waaraan liefhebbers van avontuurlijke symfo zich geen buil kunnen vallen.

Luke Peerdeman

Send this to a friend