Twenty Four HoursAlbum

De stroom aan Italiaanse prog is schier onuitputtelijk. Dat maakt dat een groot deel hiervan voornamelijk in de anonimiteit opereert.  Een voorbeeld hiervan is Twenty Four Hours. Een gezelschap dat zich graag afficheert als psychedelische rockband is al decennia lang actief en daarbij zo goed als onder de radar gebleven. De vier officiële cd’s haalden de burelen van Progwereld dan ook niet. Dat is bij de vijfde schijf “Left-To-Live” dus eindelijk wel gelukt.

“Left-To-Live” is een concept-album en de sociaal getinte teksten hebben een centraal thema. De band vraagt zich af: wat als de mensheid nog maar 24 uur te leven had, welke herinneringen zouden dan in zijn virtuele gedachten langskomen vlak voor het einde? Bandnaam + titel vormen zo een aardige woordspeling. Ze geven de cd ook nog een subtitel mee: A meditation on past and present perfect crimes. De hoes laat een collage te zien van ingrijpende gebeurtenissen uit het verleden, van de inquisitie naar de genocides, van de kruisvaarten naar de jihad, van het afslachten van de Amerikaanse indianen tot de atoombom. Aan dat soort gedachten zouden we moeten denken. Niet zo opwekkend allemaal.

Er zitten inderdaad de nodige zweefmomenten in, maar dan wel van de lichtvoetige soort. Niet te vergelijken met het beukwerk van Hawkwind bijvoorbeeld. Die sferische momenten komen van Paolo Lippe, die zoals bij veel Italiaanse bands met zijn toetsenspel de boventoon voert.

De muziek is behoorlijk lichtvoetig, ondanks de zware thematiek, wat naast het opengetrokken toetsenarsenaal vooral te danken is aan de redelijk fris klinkende zang van een van de broers Lippe en de samenzang. De andere Lippe zingt ook en  heeft zo’n typisch theatraal Italiaans stemgeluid.

De gitarist Antonio Papparelli doet veel minder van zich spreken. Hij ondersteunt vooral het toetsenwerk en eigenlijk alleen in een paar akoestische stukjes en een niet onaardig lichtvoetig jazzdeuntje (The Big Sleep) mag hij even op de voorgrond treden.

In de sfeervolle instrumentale stukken klinkt soms een vleugje Pink Floyd door, maar gek genoeg lijk ik soms ook iets van The Cure en Supersister te horen. Maar bij het nummer Magic is er geen twijfel mogelijk. Dit meedreunertje had 100% op een cd van The Alan Parsons Project kunnen staan.

We maken dan gewoon popliedjes mee, die gelukkig soms een lift krijgen als de klavieren-Lippe het weer even op zijn heupen krijgt. Gastspeler Andrea Valvre draagt hieraan overigens ook zeker zijn steentje bij.

Haast hebben de Italianen niet. Het komt heel ontspannen over wat ze laten horen. Dat leidt er wel eens toe dat nummers blijven steken in een soort gezapigheid. Aan het eind van Minimell duikt een korte gitaarsolo op, waar een mens even van opveert, maar dat gebeurt iets te weinig.

Twenty Four Hours maakt  beslist geen muziek voor bij het vullen van de kar in de supermarkt, maar 24/7 zit er voor deze Italianen zeker ook niet in. Soms aardige instrumentale stukjes kunnen het geheel niet boven de middelmaat tillen.  Het is lekker ontspannen allemaal, zeker geen mediterraan vuurwerk, en ik ben bang dat dit gezelschap zich met deze cd en ook in de toekomst niet uit de anonimiteit zal weten te ontworstelen.