Twisted Into FormAlbum

Hoezo ingewikkeld!

Iedereen kent waarschijnlijk wel de bloedmoeilijke, beeldbuisvervuilende belspelletjes met die, niet per se blonde, prietpraat prevelende presentatrices. Voor de weinige mensen die niet bekend zijn met dit fenomeen, volgt hier een voorbeeld ter illustratie van het infantiele karakter van deze hoogstaande tv-terreur. Het woord is aan vakvrouw Anita. “Fijn dat U weer kijkt naar ons ‘gezellige’ programma. De opgave van vandaag is best lastig, dus ik zal U een eindje op weg helpen. We zoeken, voor een prijs van maar liefst 1000 euro, een vervoermiddel van vijf letters dat eindigt op -iets. Ik geef U alvast, als kleine hint, de beginletter van het woord dat we zoeken. Die beginletter is de ‘F’. Mocht U het nu al weten, hetgeen ik bijzonder knap zou vinden, dan kunt U bellen met onderstaand telefoonnummer. Veel succes, U zult het hard nodig hebben, denk ik zo!”.

Dat dergelijke onzinnige spelletjes in overvloed op de vaderlandse TV te bewonderen zijn, betekent automatisch dat grote volksstammen van de menselijke soort zich daadwerkelijk laten verleiden tot de deelname eraan. Anders zou er wel snel een einde komen aan deze stortvloed van simpele spelletjes. Er moet tenslotte dik geld aan verdiend worden. Natuurlijk zijn er ook legio mensen die iets meer uitdaging zoeken in een spelletje. Zij geven de voorkeur aan de meer ingewikkelde quizzen, zoals daar zijn “Twee Voor Twaalf”, “Per Seconde Wijzer” en “Met Het Mes Op Tafel”, om er maar eens een paar te noemen.

Bovenstaande vergelijking zou je door kunnen trekken naar de muziek. Je hebt grote groepen mensen die verslingerd zijn aan makkelijke, voorgekauwde hapklare deuntjes. De bijbehorende muzikale genres en daarmee corresponderende songtitels kunt U hopelijk zelf wel invullen. Ik krijg ze namelijk niet uit mijn toetsenbord (lees strot). Er zijn gelukkig ook mensen die graag worden uitgedaagd door muziek, die er echt moeite voor willen doen om composities en de achterliggende beweegredenen ertoe, te doorgronden. Die personen zijn bij het Noorse Twisted Into Form aan het juiste adres. We hebben hier echter wel te maken met een ensemble dat het uiterste vergt van zijn (of haar) luisteraar. De muziek van Twisted Into Form laat zich namelijk het beste vergelijken met “De Wetenschapsquiz” of een 4 of 5-sterren cryptogram. Het gaat hier derhalve niet over een lullige uitdaging.

Twisted Into Form, bestaande uit zanger Leif Knashaug (ex-Spiral Architect), gitarist Kaj Gornitzka (ex-Spiral Architect), bassist Erik Aadland (ex-Lunaris) en drummer David Husvik (Extol), is een gezelschap dat dobbert in hetzelfde muzikale vaarwater als Spiral Architect, Watchtower, het vroege Sieges Even en Psychotic Waltz. We hebben dus van doen met technische (prog)metal van het zuiverste soort. De woorden complex, ingewikkeld, onnavolgbaar en turbulent zijn zelden meer op zijn plaats geweest dan hier. De heren van Twisted Into Form zijn bij de totstandkoming van hun debuut “Then Comes Affliction To Awaken The Dreamer” niet over een nacht Noors ijs gegaan. Ze hebben, met in acht neming van enkele korte en soms wat langere tussenpozen, zo’n vijf jaar aan deze technisch hoogwaardige krachtproef geknutseld en geschaafd. Die tijdsinvestering betaalt zich op alle fronten uit. De eigen productie is buitengewoon goed gelukt en de mix van veteraan Neil Kernon (onder andere Queensryche) is nauwelijks verbeterbaar. Ondanks de complexiteit van het materiaal is het finale resultaat er een van ongelooflijke strakheid, glasheldere structuur en veel dynamiek. Een knappe prestatie van alle betrokkenen. Ook de afzonderlijke composities ademen kwaliteit en rijpheid. Er zit zelfs een aantal zeer vakkundig geslepen diamantjes tussen.

“Then Comes Affliction To Awaken The Dreamer” opent zeer complex met Enter Nothingness. Wat gelijk opvalt zijn de bij vlagen bizarre breaks, de wat lijzige, cleane zang van Leif Knashaug en de fijne baslicks. Van het navolgende Instinct Solitaire kan eigenlijk hetzelfde gezegd worden, met die aantekening dat er voor het eerst wat fusion-invloeden te constateren zijn. Ondanks de orenschijnlijke warwinkel aan gitaarrifs in het derde werkje Torrents, zijn er hier zowaar een aantal prachtige, bijna pakkende melodielijnen te ontwaren. Vooral de heroïsche eindfase van deze song getuigt van pure klasse en veel compositie-intellect. Het zich daarna ontvouwende The Thin Layers Of Lust And Love blijkt het meeste gestroomlijnde nummer van het hele stel te zijn. Oosters aandoende elektrische gitaren gaan hand in hand met akoestische accenten en de afwisseling in hardheid is groot. Na het korte, nogal trage en doomy aanvoelende, instrumentaaltje Tear, is het de beurt aan het wat mindere Manumit, dat als enige song enkele misplaatste en overbodige grunts laat noteren. Gelukkig wordt met het ingewikkelde The Flutter Kings de goede metaldraad al weer snel opgepakt. Hier zijn het de collage van industriële geluiden, het uiterst gevarieerde drumwerk en de uitwaaierende gitaarsolo’s die opvallen. In Erased is het fusionachtige middenstuk eigenlijk de grootste aandachttrekker. En dan zijn we met het fantastische House Of Nadir aangekomen bij het ‘moment suprème’ van deze cd. Wat een heerlijk nummer met zijn wonderschone gitaarlijnen, bloedmooie rustige passages en felle ontladingen. Jammer van die fade out aan het eind, maar die doet weinig af aan de briljantheid van deze compositie. Geweldig! Daar kan zelfs de voortreffelijke afsluiter Coda, ondanks zijn drumvernuft, vette bas, ultrafelle gitaarrifs en beestachtige breaks, niet aan tippen.

Wie er van houdt om drie kwartier lang muzikaal uitgedaagd te worden, doet er wijs aan om eens kennis te maken met Twisted Into Form. De heren maken het je als luisteraar zeker niet makkelijk, maar veel betere technische (prog)metalplaten als “Then Comes Affliction To Awaken The Dreamer” zijn er de afgelopen jaren niet gemaakt. Dat is een ding dat vast staat!

Joost Boley