U I BlueAlbum

U I Blue is een nieuwe naam in de progwereld. En ik kan er meteen bij zeggen dat het een naam is om te onthouden. U I Blue bestaat uit zangeres Laura Lindstrom en songwriter / gitarist Jon Paul Davis. Laura groeide op in de Verenigde Staten en Jon Paul in Frankrijk. Ze leerden elkaar in 2002 kennen op het conservatorium in de VS en al snel bleek het muzikaal goed te klikken, waarna Jon Paul muziek ging schrijven voor Laura. Ook buiten de muziek konden ze het erg goed met elkaar vinden en in december 2003 trouwden ze.

De muziek van U I Blue kreeg steeds meer inhoud en via een vriend van Laura’s vader kwamen ze in contact met Steve Babb en Fred Schendel (Glass Hammer) en met deze prog vedetten werd een band gevormd. “Songbird’s Cry” is het resultaat hiervan geworden.

De muziek van dit duo laat zicht het beste omschrijven als symfonische folkrock, maar eigenlijk dekt ook die term de lading niet helemaal. Luisterend naar hun muziek borrelen de volgende termen bij me op: ‘sfeer’, ‘puur’, ‘sprankelend’, ‘zuiver’, ‘emotie’ en ‘romantiek’. Dat Jon Paul Davis een begenadigd componist is wordt al snel duidelijk. Neem het bloedstollend mooie I Can’t Help Myself. Het opent spannend met warm klarinetspel en zachte drums, terwijl toetsen en gitaar zich subtiel op de achtergrond houden. De gitaar treedt wat meer naar voren en een mooie solo leidt zangeres Laura Lindstrom in. Ze is klassiek geschoold als sopraan. Haar stem is loepzuiver en engelachtig, terwijl haar timbre ook krachtig overkomt. Het nummer breekt langzaam meer open maar behoudt z’n spanning. Mede door het mysterieuze klarinetspel dat steeds opduikt, trekt het nummer als een spannende zwart-wit filmnoir aan je voorbij. Het refrein is prachtig met subtiel toetsenspel en een licht opzwepend drumritme. Eén van de mooiste nummers die ik dit jaar heb gehoord!

When You Call is in het begin niet meer dan een akoestische gitaar, de stem van Lindstrom en de tweede stem van Davis. Het gitaarspel is simpel, maar daardoor niet minder doeltreffend. Dan breekt het nummer open met mooi golvend toetsenspel en een subtiel snorrende basgitaar.Wat veel nummers ook een speciaal tintje geeft, is dat Jon Paul Davis vaak de tweede stem in het Frans zingt, terwijl zijn vrouw in het Engels zingt. Op bijvoorbeeld Thoughts In An Hourglass is dat goed te horen. Het nummer is wat meer up-tempo en bevat mooi toetsenspel van genie Fred Schendel. White Cry heeft een extra Frans kleurtje door de accordeon die in het nummer opduikt en de Franse zang van Davis. Wanneer je naar het nummer luistert waan je je even in de smalle straatjes van een klein Frans stadje. Romantiek ten top.

Met symfonische folkrock loop je heel snel de kans om in herhaling te vallen, maar gelukkig loopt Davis niet in deze bekende valkuil en houdt hij de afwisseling er goed in. Er staan 15 nummers op dit debuutalbum en elk nummer heeft een eigen smoel meegekregen. Sommige nummers doen wat speelser aan terwijl andere weer donker en spannend uit de bus komen. In de laatste categorie valt bijvoorbeeld Dis-Moi. Hierin zingt Jon Paul Davis (in het Frans) en verzorgt Laura Lindstrom alleen wat achtergrondzang. De spanning in het nummer wordt veroorzaakt door het donkere pianospel en de sombere (maar o zo mooie) melodie.

Opgewekt en luchtig klinkt het prachtige Roses Artificially Made. Weer bewijst Laura Lindstrom over een prachtige stem te beschikken. De akoestische gitaar klinkt fantastisch, helemaal als ook de viool zich erin mengt.

Eigenlijk zou ik alle vijftien nummers wel willen bespreken, maar dan wordt mijn verhaal wel erg lang. Het moge duidelijk zijn dat ik zeer positief ben over dit debuutalbum. Dit is typisch zo’n album dat je ook gewoon in je huiskamer mag aanzetten zonder dat je partner meteen gaat tegensputteren. Waarschijnlijk gaat zij (of hij natuurlijk) direct om zodra dit album wordt opgezet. U I Bleu, een band om te onthouden én te ontdekken!

Maarten Goossensen