Ubi MaiorAlbum

Als je de albums “Nostos” uit 2005 en “Senza Tempo” uit 2009 van de Italiaanse band Ubi Maior destijds beluisterde, zou je hebben gewild dat alles voor altijd hetzelfde kon blijven. Hoe fijn zou het zijn als je steeds bij elke plaat die de band uitbracht kon zwelgen in hun donkere mengeling van jaren ’70 Italo-prog en hardrock.

Het lot besliste echter anders en in 2009 stapte gitarist en smaakmaker Stefano Mancarella op. Een domper voor velen en het zou tot 2011 duren voordat er een vaste vervanger zou zijn. Haar naam is Marcella Arganese en ze is het beste dat Ubi Maior ooit is overkomen. Door haar spel is de band veel meer symfonisch gaan klinken. Op “Incanti Bio Meccanici”, het derde en tevens nieuwste album van de band, is dat onverbloemd te horen.

De plaat heeft een open en fris geluid waarin goed naar voren komt dat de bandleden meer interactie met elkaar hebben. Het samenspel is een stuk geraffineerder, met name tussen gitariste Arganese en toetsenist Gabriele Manzini, de man die kundig is op onder meer Minimoog, piano, Mellotron en Hammondorgel. Je kan Manzini trouwens kennen van The Watch waar hij van 2000 tot 2004 de klavieren beroerde. Ook schudde hij met zijn soloproject Archangel enigszins aan de boom. Ondanks het feit dat Manzini bij Ubi Maior de grote lijnen uitzet, straalt “Incanti Bio Meccanici” een warm groepsgevoel uit. Daar waar de voorgangers nogal lijden aan dadendrang klinkt de muziek op het hier besproken album veel meer gedoseerd. Begrijp me goed: Ubi Maior is nog steeds hartstochtelijk, uitbundig, bombastisch, theatraal en expressief. Daar zijn het Italianen voor, toch?

Zo heeft zanger Mario Moi een onmiskenbare pathos in zijn stem, een elasticiteit die je als luisteraar heen en weer doet zwiepen tussen melodieuze, ingetogen en uitbundige partijen. Ben je liefhebber van de stem van Francesco Di Giacomo (Banco Del Mutuo Soccorso) of Derek Shulman (Gentle Giant) dan zit je goed, ben je dat niet dan wens ik je succes. ‘Moi’ is namelijk nogal aanwezig en hij zoekt soms het randje op. Naast zingen kan de man ook prachtig viool spelen en menig moment siert hij dan ook op met zijn strijkstok.

Het album telt slechts vier nummers en dat zijn stuk voor stuk goed in elkaar gesleutelde epics. Het bijna 21 minuten durende Teodora opent het bal. Je kan er niet omheen: de sprankelende tokkels van de elektrische gitaar in de intro. Ze zuigen je zo mee in een zee aan tempo- en sfeerwisselingen. We horen een zwierig ritme, een heerlijke gitaarsolo, tingelende pianoloopjes, een ronkend orgel en nog veel meer. Slechts één moment vergaloppeert de band zich en dat is op driekwart van het nummer als de muziek een beetje weerbarstig wordt. Men presteert het daar om vals te spelen en volgens mij is dat nog bewust gedaan ook. Jammer, want het ontsiert een prachtig nummer.

Het door Arganese gecomponeerde Alchemico Fiammingo heeft een vlot ritme en om de variatie van het geheel te onderstrepen passeren klassieke gitaar en jazzy overtones de revue alsof het niks is. In I Cancelli Del Tempo komt de neoprogkant van de band naar voren middels het Marillion-getinte toetsenspel in de intro en het stukje met de Pendragon-achtige tokkels. Verder wil ik de aandacht even vestigen op die fonkelende gitaarsolo die daar bijna achteloos klinkt. Lo Specchio Di Mogano is van hetzelfde laken een pak.

Het is allemaal mooi, mooi, mooi en dat is nou precies wat er aan de hand is met deze cd: het is niet mooi, mooier, mooist. Woorden met deze strekking staan ook in mijn recensie van “Forse Le Lucciole Non Si Amano Pi”, het legendarische album van Locanda Delle Fate uit 1977. Niet dat beide schijfjes te vergelijken zijn, ik wil alleen maar aangeven dat een album niet perfect hoeft te zijn om een klassieker te worden. Het zou dan ook zomaar eens kunnen dat “Incanti Bio Meccanici” in 2050 nog steeds ronddraaiende bewegingen maakt.

Dick van der Heijde