UlverAlbum

Welkom in de wereld van Ulver anno 2020. Hier maken misère en dystopie (denkbeeldige samenleving met louter akelige kenmerken, een waarin men beslist niet zou willen leven) de dienst uit en leidt melancholisch filosofische poëzie je via aanstekelijk duistere synth-pop door de ondergang van de maatschappij. Zware kost voor een verbazingwekkend toegankelijk en vooral aanstekelijk album.

Met “Flowers Of Evil” levert het Noorse Ulver alweer het twaalfde studio-album af. Deze rockende roedel wolven blijft daarbij lekker doen wat het altijd doet: zich niks aantrekken van wat anderen vinden of doen. Dat blijkt maar weer, want ditmaal geen omzwaai in stijl zoals de devote volgelingen zouden kunnen verwachten. Op “Flowers Of Evil” blijkt het pad dat de band is ingeslagen op “The Assassination Of Julius Caesar” toch wat langer door te lopen.

Het album bestaat uit acht nummers die kunnen worden gezien als argumenten in Ulver’s betoog. De stelling? De mensheid is corrupt, beschaving is ver te zoeken en de maatschappij nadert zijn einde. Om deze stelling kracht bij te zetten varieert de invalshoek per nummer van wereldgeschiedenis tot retoriek en wordt hier en daar gesmeten met wat smeuïge Bijbelse symboliek.

Zoals eerder gezegd ligt “Flowers Of Evil” in het verlengde van het pad dat Ulver met “The Assassination Of Julius Caesar” in is geslagen. Dit houdt in dat het album bol staat van zeer aanstekelijke synth-pop waar menig fan van bijvoorbeeld Depeche Mode zijn vingers bij af zou likken. Muzikaal en tekstueel wat vergezocht, maar qua sfeer heeft dit album ook wel wat weg van Leprous’ laatste album “Pitfalls”. Verwacht in elk geval niet meer het Ulver van “Bergtatt” of “Perdition City”, dit zijn duidelijk albums uit vervlogen tijden.

Een persoonlijke favoriet is toch het tekstueel vrij ontmoedigende Machine Guns And Peacock Feathers waar het album zich wat meer richting disco begeeft met een refrein dat in je hoofd blijft kleven. Daarbij is dit nummer eigenlijk wel representatief voor de rest van het album: aanstekelijke muziek met een zwaarmoedige boodschap. Een ogenschijnlijke contradictie die ongelofelijk goed blijkt te werken.

Als er dan toch een minpunt zou moeten worden aangekaart, dan is het dat het album in zijn geheel niet enorm gevarieerd is. De nummers liggen muzikaal en ritmisch dicht bij elkaar en dit brengt een zekere eentonigheid met zich mee. Maar een gelikte productie, prachtige teksten, diepe bas en prachtige zang zijn genoeg om je door het album heen te trekken.

Het album is met 37 minuten voorbij voor je er erg in hebt en laat je achter in een aangenaam ontspannen staat van melancholie. Toch mag Ulver de volgende keer weer eens een zijpad nemen, hoe mooi het uitzicht ook is, dit pad hebben we na twee albums wel gezien.