UlyssesAlbum

Nederland heeft er een volwassen progressieve rockband bij. Niet dat het hier een nieuwe band betreft, Ulysses werd immers al in 1998 opgericht door gitarist Sylvester Vogelenzang de Jong en toetsenist Ron Mozer en de eerder verschenen demo “Eclectic” alsmede het volwaardige album “Symbioses” staan ook al in de bandannalen vermeld. We kunnen echter met “The Gift Of Tears” spreken van een cirkel die na tien jaar mooi rond is.

De band heeft zich sinds “Symbioses” versterkt met zanger Michael Hos als opvolger van Raymond Jansen. Dit is een goede zet, want ondanks de inzet van Jansen bleek diens vocale bijdrage toch een te zwakke schakel voor een band die hogerop wil. Ik heb Michael Hos bij de cd presentatie live aan het werk gezien en ben erg enthousiast over zijn bereik en afwisselende manier van zingen. Je zou dus zeggen dat het op deze cd wel goed zit met de zang. Toch is dit niet helemaal het geval. Hos schiet in zijn enthousiasme soms wat door en neigt dan naar forceren. Ook vind ik dat hier productioneel nog verbetering te realiseren is, want zo nu en dan klinkt het wat hard en schel. Belangrijkste is echter dat Hos alleen nog maar zal groeien en op deze plaat zijn kwaliteit wel degelijk toont.

“The Gift Of Tears” is een uur lang genieten. Er zit bijzonder veel afwisseling in de lange songs zonder dat sprake is van een onoverzichtelijke brei. De heldere productie met aandacht voor alle instrumenten is hier mede debet aan. Het is best lastig de band in een hokje te plaatsen; hoewel de basis wordt gevormd door vrij stevige progrock is toetsenist Ron Mozer op prettige wijze dominant waardoor het symfonische karakter ook onmiskenbaar aanwezig is. Soms kun je dus als referentie Knight Area of wat verder van huis The Alan Parsons Project noemen, terwijl je het volgende moment denkt aan Queensryche, Threshold en Vanden Plas. Voorwaar een prima mix dus!

Het dynamische samenspel tussen gitaar en toetsen is al vanaf opener Family Portret en Guardian Angel bijzonder fraai. Deze overwegend mid-tempo songs tonen lekker progressieve landschappen, bewegen zich uiterst soepel van rock naar symfo. Hoewel rond de negen minuten klokkend, zijn ze voorbij voor je er erg in hebt en is al meer variatie getoond dan sommige bands in 70 minuten laten horen. Lost is een meer ingetogen track met lekker pianospel en gevoel voor drama. Met de eerste ruim twaalf minuten durende epic How Much More spreken we tevens van een eerste hoogtepunt. Gedreven gitaarpartijen, zwaar pompende bas en drums, machtig toetsenwerk dat nu dreigend en dan weer sprankelend en helder is, ondersteunende dameszang en veel dynamiek. Klasse.

Silence Of The Night is met 2:48 een mooi gezongen ballad met een knipoog naar Queensryche. Titelsong The Gift Of Tears is een overwegend instrumentale track, hoewel het een soort van gesproken woord bevat a la Double Agent van ons aller Rush. Niet de sterkste track van het album, wel heel smeuïge gitaar- en toetsensolo’s.

En dan uitsmijter Anat. Een nummer dat van a tot z klopt en al bij de cd presentatie diepe indruk maakte. Imposant is hier de opbouw: mooie heldere toetsen en gitaar, subtiele zang, kindergelach (dit emotionele nummer is geïnspireerd door de veerkracht die twee ouders tonen nadat ze hun kind verliezen aan een hersentumor). Langzaam maar zeker zwelt de muziek en zang aan alsof je in een achtbaan zit die aan snelheid wint. De paniek die alleen ouders herkennen wordt uitstekend weergegeven door Michael Hos. Drums en gitaar voeren het tempo nog verder op, vervormde zang geeft een surrealistisch effect, alsof je in één van de zwarte gaten van ons heelal wordt gezogen waar tijd en zwaartekracht niet langer een rol spelen. Na acht minuten valt alles stil, heeft het drama zich voltrokken en maken de ouders de balans op…

Met “The Gift Of Tears” zet Ulysses zich definitief op de progressieve kaart. Compositorisch en speltechnisch vestigt men zich aan de top van ons genre en nu men ook de distributie op orde heeft kan iedereen zich dit muzikale genoegen laten smaken.

Govert Krul