Ãœnder LindenAlbum

Zes jaar na het titelloze debuut is het Argentijnse Ãœnder Linden terug met zijn tweede studioalbum “Espacios Intermedios”. Met Juan Cortes als vervanger voor Ignacio Scarsella op gitaar en een extra toetsenist in persoon van Ezequiel Flores, heeft het algehele groepsgeluid aan kracht en zeggenschap gewonnen.

Een belangrijk aspect van de muziek van Ãœnder Linden is – naast gitaar – de elektrische viool, gehanteerd door Roberto Medina. Wanneer viool intrede doet in progrock wordt vaak gedacht aan UK (Eddie Jobson), Kansas (David Raggsdale), KBB (Akihisa Tsuboy) en Jean-Luc Ponty. Van dat rijtje doet de muziek op deze schijf bij vlagen het meest denken aan het Japanse KBB. Die anderen uit het voorgaande rijtje mag je schrappen. De overeenkomst zit hem in het feit dat ook de muziek van KBB volledig instrumentaal is en de viool qua importantie binnen de composities gelijk staat aan gitaar. Verantwoordelijk voor dit spel is de strijkende virtuoos Roberto Medina, zoals op opener Nan Madol valt te horen. Een nummer waarin ook Juan Cortes zijn steentje bijdraagt met een stel bijtende gitaarsolo’s.

Naast genoemde referentie horen we verspreid over het 55 minuten klokkende schijfje invloeden van Focus. Niet vreemd wanneer je bedenkt dat basgitarist Jorge Dal Cin een groot fan is van dit Nederlandse muzikale gezelschap. Thijs van Leer en consorten zijn immers nog steeds razend populair in Zuid-Amerika. In nummers als Quarks en het (live) bonusnummer 14/8 De Música horen we dit duidelijk terug. Invloeden van Odyssice horen we dankzij het gitaarspel in Tributo. Dat de heren in een lagere versnelling net zo goed voor de dag komen, laat het lieflijke Regards From The Garlic Sea horen. Een mooi nummer dat bestaat uit akoestische gitaar en viool.

Maar valt er dan niets te zeuren? Misschien over het nummer Discoprog. Het zal ongetwijfeld een kwestie van (geen) smaak zijn, maar het Keltische kroeg-gehalte is hier wel erg hoog. Al is het orgelpartijtje dat halverwege binnenvalt wel verdraaid lekker. Over het zwierige en wat onsamenhangende Un Día En La Luna houd ik verder maar mijn mond.

Kortom, “Espacios Intermedios” is een album dat ondanks (nee dankzij!) dat deze volledig instrumentaal is, prima te verteren.

Hans Ravensbergen