Unified PastAlbum

De Amerikanen van Unified Past timmeren al een behoorlijk tijdje aan de weg zonder dat ze echt naar het grote publiek zijn doorgebroken.

Met “Shifting The Equilibrium” brengen zij hun zevende album uit. Hierop maken ze voor het eerst gebruik van de diensten van zanger Phil Naro. Deze zit al heel wat jaren in het vak en heeft in het verleden met de nodige (grote) namen samengewerkt, zoals Billy Sheehan en Peter Criss (Kiss). Ook was hij de vervanger in de oude bands van Lou Gramm en James Labrie toen deze vertrokken naar respectievelijk Foreigner en Dream Theater. Hij drukt ook meteen zijn stempel op dit werkje, want met uitzondering van het instrumentale Deviation From A Theme (Of Harmonic Origin) schrijft hij mee aan de muziek van alle nummers. Tevens is hij verantwoordelijk voor alle teksten.

Het album opent met het lekker rockende Erasure Principle, maar als na anderhalve minuut voor het eerst de stem van de nieuwe zanger door de speakers klinkt, grijp ik toch even naar het cd-hoesje. Had ik soms een oudje van Yes ontvangen? Deze man is gewoon een kloon van Jon Anderson. En dan bedoel ik niet dat zijn stem enigszins klinkt als die van de oud-Yes zanger. Nee, de twee stemmen zijn nagenoeg identiek. Of het moet het iets rauwere randje zijn wat Phil Naro hier en daar aan de dag legt. Luister maar eens naar het begin van het slotnummer Today Is The Day en je snapt wat ik bedoel. De laatste jaren wil Yes nog wel eens van zanger wisselen. Ik zou even achter het telefoonnummer van Phil Naro aan gaan. Het grappige is overigens ook dat het uiterlijk van de beste man totaal niet bij zijn stem past. Een stem die als hij flink de hoogte ingaat, wel verschrikkelijk lekker is trouwens.

Ik kan er dan simpelweg ook niet omheen om hier de naam van Yes te noemen. En dan is het vooral het album “90125” en wellicht wat latere albums die hier aan de gedachte ontspringen. De muziek heeft aardig wat raakvlakken met het latere werk van deze progdino, maar de zang drukt hier zo’n grote stempel op het geheel dat ik die associatie sowieso niet kan ontkennen. Hoewel, het baswerk van Dave Mickelson heeft ook wel iets weg van Chris Squire.

Aanvankelijk lijkt de muziek nogal onsamenhangend en het vergt een aantal luisterbeurten voordat deze cd grip op je krijgt. De nummers zijn tamelijk complex en zitten vol met tempowisselingen en het vraagt behoorlijk wat geduld om de nummers te leren kennen. Het is overigens niet zo dat de band verzandt in nodeloos gefreak en notenspugerij. Het meest toegankelijke nummer is Etched In Stone, wat een tamelijk AOR-achtig begin kent. Na een minuut of drie verandert ook dit nummer weer in een mooie progressieve rock track, mede te danken aan zijn vele tempowisselingen en lange speelduur van elf minuten.

De volgende track, Peace Remains In This World, kent een lekkere vette gitaarriff die volgt op een intro met Threshold-achtige synthesizerklanken. Het album kent behoorlijk wat toetsenwerk dat prominent in de nummers aanwezig is, waarbij gekozen is voor de wat hoge typische synthesizerklanken die Clive Nolan ook veel gebruikt bij Arena en Pendragon. Het toetsenwerk wordt hier gedaan door gitarist Stephen Speelman en de band heeft dus geen extra toetsenist. Mochten ze dit werk ook live willen gaan uitvoeren, zullen ze die wel moeten zoeken, aangezien zowel gitaar als toetsen zeer veelvuldig aanwezig zijn hier. Een minpuntje vind ik wel dat de toetsen behoorlijk prominent in de mix aanwezig zijn. Dat had best een tandje minder gemogen.

Het album sluit af met het langste nummer van het album, Today Is The Day, waarbij de gedachten wederom regelmatig richting Yes gaan. Al is het maar omdat de tamelijk zweverige tekst zomaar door de oud-Yes zanger geschreven had kunnen zijn. Uiteindelijk is dit, en ik zeg met klem na meerdere luisterbeurten, wel een prima album gebleken. Je moet hier dus even wat tijd in investeren en dan zal het vooral het geweldige zangwerk zijn dat je hierbij zal helpen.

Ralph Uffing