United Progressive FraternityAlbum

Goeie genade! Als je dacht dat deel 1 van dit monsterproject een lange zit was, dan moet je deze eens proberen! Over drie cd’s is drie uur en acht minuten progressieve maatschappijkritiek verdeeld, ga er maar aan staan. Gelukkig schrijft multi-instrumentalist en mede-eigenaar van dit megaproject Steve Unruh dat je zelf mag weten hoe je de muziek beluistert: in stukjes, per plaatkant (de muziek staat ook op drie lp’s) of in één zitting; het maakt hem niet uit. Hele geruststelling, toch?

Net als op deel 1 heeft UPF een bijna eindeloze rij gastspelers weten te verzamelen. In het boekje staan ook foto’s van Chester Thompson en Alphonso Johnson, maar ik kan niet ontdekken op welk nummer die zouden kunnen hebben meegespeeld. Daar zit wel een boel overlap in, natuurlijk. Colin Edwin, Hasse Fröberg, Steve Hackett, Jerry Marotta, Lisa Wetton, Michelle Young, ze keren allemaal terug, net als Sir David Attenborough, wiens zorgelijke boodschappen ons weer met de neus op het thema drukken. Tekstschrijver en hoofdzanger Mark Trueack is nog steeds reuze begaan met de toestand in de wereld, de rol van de mensheid, de onderdrukking van bepaalde volkeren en natuurlijk het milieu. Daarbij heeft hij tot mijn grote vreugde besloten de grootste drammerigheid achterwege te laten. Op deel 1 had hij er een handje van in je oor te blijven toeteren dat de walvis uitsterft. Op mij had dat in elk geval een ongewenst effect: ik kreeg reuze trek.

Toeteren doet onze vriendelijke vriend overigens nog steeds: in de mix van dit album is hij een paar streepjes harder dan de muziek. Dat is jammer, want ik vind hem niet de beste zanger, en hij duwt de prachtige muziek wat naar de achtergrond. Het luistert ook wat onrustig en uiteindelijk vermoeiend. Dat lijkt me, voor zo’n immens project, een ongewenst resultaat.

Ondertussen staan er veel mooie stukken op dit album. Who We Really Are, een compositie van Rachel Flowers, is een prachtige ballade waarop Rachel ook een schitterende pianopartij speelt. Het magnum opus Being Of Equal, bedoeld als een soort samenvatting van de menselijke ontwikkeling, is een geweldig stuk, waarop je de klasse van sommige gastspelers herkent: een scheurende Hammond-solo van Ryo Okumoto en de lekker knorrende fretloze bas van Colin Edwin. Ook fijn is Islands, een stevig stuk met complexe ritmes en een briljante drumpartij van Hans Jorg Schmitz.

Niet alle stukken zijn even geweldig, hier en daar schurkt de muziek een beetje teveel aan tegen van die Deep Forest-achtige liftmuziek. Sommige nummers zijn een beetje saai, vooral omdat ze best lang uitgesponnen zijn. Er zit wel genoeg afwisseling in de genres, hoor, van ballades naar een soort bigband-jazz en van pop naar complexe prog. Dat komt ook wel omdat veel gastspelers ook liedjes hebben aangedragen, vaak schreven Trueack en Unruh alleen de teksten en de zanglijnen. Held van de plaat is overigens toch weer gewoon de super veelzijdige Steve Unruh, die overal precies doet wat er nodig is: af en toe even vlammen maar meestal gedienstig ondersteunen.

Daarnaast is de muziek reuze verzorgd: de koortjes zijn prachtig uitgewerkt, de blazerspartijen zijn intelligent uitgewerkt en afgezien van die knetterharde zang van Trueack is de mix lekker dynamisch. Het is alleen toch wel erg veel, twee uur intensieve muziek over onderwerpen als de oorlog in Oekraïne, neo-tribalisme en de ondergang van de wereld.

En het wordt nog meer: bij de cd-versie zit, net als bij deel 1, een bonus-cd van de band Romantechs, bestaande uit Christophe Lebled, Mark Trueack en Steve Unruh. Op dit album, dat dus ook nog een uurtje duurt, staat wat minder ambitieuze muziek met wat minder gasten. Het is, in zijn relatieve eenvoud, minstens zulke aardige muziek als het hoofdmenu, maar dan wat kalmer, met minder gedoe en een nadruk op de zang en synthesizers. Opvallend: Trueack zingt hier beter dan op de eigenlijke plaat.

Alles bij elkaar hebben Mark Trueack en Steve Unruh weer een verbazingwekkende, gigantische prestatie geleverd met deze overvloed aan muziek. Wisselend van kwaliteit, maar met voor elck wat wilsch, genoeg muziek om een jaar op te kluiven. Gezien de bonus-cd zou ik altijd voor de cd-versie kiezen, overigens, die is de moeite meer dan waard.