UnitopiaAlbum

In 1996 werden Mark  Trueack, een hoge pief bij muziekmaatschappij EMI, en Sean Timms, een sessiemuzikant en producent met een eigen opnamestudio, aan elkaar voorgesteld door een wederzijdse vriend. De eerste had een tijdje in een Genesis tribute band gespeeld, de tweede was in zijn jonge jaren behoorlijk beïnvloed door het werk van Yes toetsenist Rick Wakeman.

De samenwerking tussen beide mannen mondde uiteindelijk uit in de oprichting van een van de beste Australische progressive rockbands aller tijden, Unitopia. Na een vijftal cd’s tussen 2005 en 2012 en een reeks opzienbarende live-optredens, waarvan het in de Zoetermeerse Boerderij ogenomen “One Night In Europa” (2011) voor altijd getuige zal zijn, gaf de groep er in 2012 de brui aan. Zoals zo vaak werden ook hier ‘onoverkoombare muzikale meningsverschillen’ als reden opgegeven, wat dat ook mag betekenen. Het betekende helaas het einde van een uitstekende band waarin naast zanger Trueack en toetsenist Simms ook de inbreng van gitarist Matt Williams niet mag worden vergeten.

Om de pijn van het afscheid voor fans en vrienden van de band enigszins te verzachten is er nu een luxe heruitgave van hun debuutalbum uit 2005 onder de titel “More Than A Dream: The Dream Complete”. Het geheel wordt gepresenteerd als een driedubbele digipak met een 24 pagina’s tellend boekje. Disc 1 bevat het opnieuw door Sean Timms en Matt Williams gemasterde oorspronkelijke album, disc 2 bevat 70 minuten aan remixen en herbewerkingen van de albumtracks, terwijl schijf drie nog eens 70 minuten aan remixen, zeldzame en onuitgebrachte tracks bevat. Met bijna twee en een half uur extra’s, inclusief het gloednieuwe nummer The Dream Complete, speciaal geschreven voor deze release, en verbluffende, geheel nieuwe kunstwerken van Ed Unitsky, is dit een prachtig ontworpen pakket, dat moet gezegd.

De vroege invloeden zijn ook goed te horen op de debuut cd van de band, vooral in de intro van het openingsnummer, Common Goal, met zijn onmiskenbare Mellotron geluid. Tegelijkertijd is daar die hedendaagse touch in de vorm van vervormde vocalen, een heavy orkestratie en maatschappijkritische teksten in een helder, modern productioneel jasje. Dat zou dan ook het handelsmerk worden van de band in combinatie met een uiterst melodieuze sound, soms tegen het AOR aan, zoals te beluisteren op onder andere Fate, Ride maar ook Lives Go Round. Ook jazz(rock) wordt niet uit de weggegaan, mede door de aanwezigheid van een saxofonist/fluitist, voorbeelden daarvan zijn onder andere op Justify te horen. Orkestrale arrangementen worden niet geschuwd, Take Good Care is daar een mooi voorbeeld van. Het nummer is trouwens het eerste lied wat ooit door de oprichters samen werd geschreven. De intro is bijna klassiek van aard, des te verrassender is de overgang naar inheemse (Aboriginal) geluiden in dit bijzondere nummer. Titelnummer More Than A Dream is een uitstekende song en een sterk voorbeeld van de originele mix aan invloeden die Unitopia maakt tot wat het is: een originele en inventieve progressieve rockband. Trueack’s unieke en uiterst herkenbare vocalen en de rockgitaar van Pat Schirripa tegen een rijke schakering van instrumenten vervat in een melodieuze moderne rocksong. In Lives Go Round kun je met wat fantasie invloeden van het latere Yes aantreffen. Unitopia is als bonustrack toegevoegd aan het originele album. Het is een swingend nummer maar heeft niet veel te maken met prog, vooral de bijdragen van de blazers doen denken aan Phil Collins’ solo werk en plaatsen het stevig in de categorie ‘Pop’. There’s A Place is het tweede en laatste bonus nummer op cd 1, gezongen door Neusa Georgiou en Mark Trueack, met enige referte aan het beroemde duet tussen Peter Gabriel en Kate Bush, Don’t Give Up. Dat geldt zelfs voor de tekst: Don’t give in, don’t let go, it won’t be long.

En dan de cd’s met de extra’s, de remixen en onuitgebracht (demo) materiaal. Tja, wat moet ik daarvan zeggen. Ik weet niet of het publiek wel zit te wachten op dit soort restmateriaal dat blijkbaar in een eerder stadium niet de moeite waard werd geacht om te verschijnen op een officieel album van de band. Wat te denken van de dance mix van het titelnummer… De door gitarist Williams, hij is niet op het origineel te horen, bewerkte stukken zijn zeker niet onaardig. Zijn alternatieve versies maken het allemaal net iets moderner, strakker en heavier. Ik had echter liever een volwaardig laatste document gezien met nieuw werk, kwaliteit boven kwantiteit zou ik willen zeggen. Het enige echte nieuwe nummer, The Dream Complete, smaakt in dat verband naar meer en is een uitstekende weergave van de capaciteiten van Unitopia nieuwe stijl. Helaas het heeft niet zo mogen zijn, we zullen het moeten doen met de afsplitsingen van de band zoals United Progressive Fraternity (Trueack) en Southern Empire (Timms) en solowerk van de voormalige leden. De cirkel is rond, de droom is compleet, over en sluiten.

Alex Driessen