UnomaAlbum

Spanje heeft een rijke kunsthistorie. De extravagante bouwsels zoals de Sagrada Familia van Gaudi zijn prachtig evenals de surrealistische schilderijen van Salvador Dali. Het kan haast niet anders dan dat Spaanse muzikanten hierdoor beïnvloed moeten worden. Wat dat betreft zijn groepen als Galadriel en In Nomine het levende bewijs. Niet alleen de mediterrane hartstocht is typerend, het is vooral de artistieke diepgang die de muziek van het Iberische schiereiland zo bijzonder maakt.

Dat geldt zeker ook voor Unoma, een nieuwe naam binnen progkringen. Unoma is een project van de 26-jarige gitarist Fidel Vazquez, wiens meesterlijke spel in de lijn ligt van Andy Latimer. Op “Croma”, de debuut-cd van Unoma, gaat hij de samenwerking aan met drie leden van de eveneens Spaanse progband PI-2 ,te weten drummer Lluis Ribalta, zanger Alex Warner en toetsenist Pito Costa. De volgende keer zou de bezetting dus best anders kunnen zijn. Dat is voor mij één van de redenen om te denken dat “Croma” een klassieker gaat worden.

Ik denk dat ook vanwege de korte speelduur van het schijfje. “Croma” biedt met z’n net veertig minuten namelijk geen plaats aan zwakke broeders. Alle vijf nummers zijn weldoordachte composities waar Fidel Vazquez gedurende zes jaar mee bezig is geweest. Ondanks de vele sfeerwisselingen zit er een vloeiende lijn in de nummers en zeer zeker ook in het album als geheel. De eerste vier nummers zijn instrumentaal, terwijl het bijna vijftien minuten durende In The Name Of God de cd vocaal afsluit. Het ritme op “Croma” is over het algemeen vrij kalm met melodisch gitaarspel en ontspannen orgelklanken. Hier en daar zwelt het bandgeluid wat aan waardoor de Camel-achtige jaren ’70-prog enigszins de compactheid krijgt van neo-progbands als Galleon en Solstice. Vooral de toetsensolo’s van Pita Costa (onthoud die naam) doen me erg denken aan die van Ulf Petterson bij Galleon en de rockende riffs van Magic Tour brengen Jadis in gedachten.

Regelmatig haalt Fidel Vazquez een jazzy geluid uit z’n gitaar zonder dat deze passages daarbij als jazzrock te bestempelen zijn. Dit ondanks de fretloos klinkende syntbas in The Bird. Om uit te kunnen groeien tot een klassieker moeten er toch zeker een paar sublieme nummers geboden worden en dat is op “Croma” met Black Hole en In The Name Of God zeker het geval.

Het prachtige gitaarthema aan het begin van Black Hole bestaat slechts uit een handjevol tonen en nestelt zich als je het een keer gehoord hebt al permanent in je hoofd. De lange, slepende tonen zweven de ruimte in op dwarrelend pianospel. Als plotsklaps de sfeer omslaat bij het binnentreden van een zwart gat, gaat Pito Costa tekeer op zijn Moog als een ware Wakeman (er gaat niks boven een vette synthesizersolo). Aan het einde van het nummer keert het gitaarthema uit het begin weer terug. Zoals ik het omschrijf lijkt het een simpel en kort nummer. Eenvoudigheid echter siert de band en neem maar van mij aan dat je bijna negen heerlijke minuten voor je kiezen krijgt. Met In The Name Of God hebben de heren hun eigen Sagrada Familia gecreëerd. Het is echt zo’n nummer dat je dolgraag wil horen met dragende piano, akoestische gitaar, lekker orgelspel en puike solo’s op gitaar en toetsen.

Blikvanger hier is de al eerder genoemde zanger Alex Warner. Zijn warme, vrij hese stemgeluid is aangenaam om naar te luisteren waarbij zijn beperkte bereik niet echt storend is, evenals het beetje accent dat hij heeft. Het is vooral dit nummer waardoor deze cd in de smaak zal vallen.

Het Unoma-project gaat met ”Croma” goed van start. De originaliteit is nihil en dat zou Unoma nog wel eens op kunnen breken. Ik daarentegen vind het erg prettig om te zien dat de heren uiterst kunstzinnig met de ingrediënten omspringen. Daardoor verdient dit mooie schijfje een plaats in mijn cd-rek en zoals het een klassieker betaamt zal ik hem nog vaak van z’n plaats halen voor een luisterbeurt.

Dick van der Heijde