In de naam van Unquiet Music Ltd volgt in de vorm van het welbekende ‘onze vader..’ gebed een album dat mij nog lang laat nasidderen om mij verbijsterend af te vragen waar ik nou naar geluisterd heb..?
En wees niet bevreesd, uw recensent heeft de grenzen van experimentele muziek wel vaker opgezocht en gehoord. Echter zelden heb ik zoiets onnavolgbaars, complex of onsamenhangends gehoord. Is het briljant of totaal mesjogge? Ik ben er nog niet uit en vraag me af of God wel zag of deze Prog In Extremis wel goed was.
Achter Unquiet Music Ltd zit een muzikaal project en label dat in 2017 gelanceerd werd door de Parijse componist en muzikant J.P. Rossi. Vreemd genoeg bespeelt hij geen enkel instrument op dit album. Universtair afgestudeerde Trey Gunn is voor mij de bekendste voorganger van dit project en bespeelt op dit album de mede door hem ontworpen Warr gitaar. Dit muziekinstrument combineert zowel bas- als melodische snaren en bespeel je op dezelfde manier als de Chapman Stick door met twee handen te tikken of te tokkelen alsof je piano speelt op de hals. Gunn is vooral bekend geworden als bandlid van King Crimson die met elkaar een knipperlicht relatie onderhielden tussen 1988 en 2003. Hij raakte met hen eerder in contact nadat hij toetrad tot de befaamde gitaaropleiding van Robert Fripp. Later ging hij mee op tournee en nam muziekalbums op onder de naam Robert Fripp And The League Of Crafty Guitarists. Dan weet u wel waar onze Abraham de mosterd vandaan haalt.
In een ogenschijnlijke chaos aan noten en geluidsescapades laten de muzikanten je met dit album ongelimiteerd tegendraadse melodieën en op elkaar haaks staande maatsoorten gedesoriënteerd achter in een muzikaal verlaten landschap. Weggestopte angsten en onwetendheid komen bij je naar boven waarvan je weet dat je die liever niet tegen komt. Geluidsbanden die tegen elkaar in vertraagd en versneld worden maken het luisterplezier er ook al niet makkelijker op. Afhankelijk van je muzieksmaak geniet je van deze wir war aan elektronische geluidscollages of irriteer je je er aan.
Liefhebbers van de atonale muziekstukken van Frank Zappa die de rode draad het liefst helemaal willen laten vieren kunnen er wellicht nog wel iets mee. Hierin laat creativiteit zich niet vangen in kaders en patronen, maar is detail het sleutelwoord en kleurt deze aleatorische muziekaanpak de sfeer en stemming van het muziekstuk. En geloof me, het zijn niet de fijnste ervaring die zich bij je openbaren. De valkuil van vier verschillende hoofdstukken onderverdeeld in verschillende stukken suggereert een klassieke aanpak, maar is slechts een kapstok om de nummers ergens te laten beginnen en te eindigen. Over ongestructureerde aanpak gesproken.
Het nerveuze Anaerobic Awakening start als een dark ambient werk en kan ik nog een beetje plaatsen naar het jam werk rond The Waiting Room van Genesis op “The Lamb Lies Down On Broadway”. Een titel als Producing Symmetries moet een goed getimede grap zijn. De naam dekt niet de lading. Het stuitert in een post modern klassiek jasje verder van avant garde via Stockhausen en RIO naar zeuhl in een labyrint zonder uitgang. Condiotional Cases is nog een beetje te herleiden naar oud broodheer King Crimson door het inbrengen van gebroken frippertronics waarmee het cinematische van The Sheltering Sky naar boven komt drijven.
De spaarzaam gezongen teksten refereren naar een polyfonische aanpak van Gentle Giant maar het twaalf minuten durende The introspection Of Edward Maitland spreekt het meest tot de verbeelding. Hier ontspint zich een macabere preek ondersteund door een orgel die ondertussen hel en verdoemenis brengt. De soundbits zijn hier in stukjes geknipt en achteraf bewerkt waardoor je ongemakkelijk op de stoel heen en weer schuift en je afvraagt, wat doe ik hier? Het sacrale Post-Epiphany lijdt (geen tikfout, dit is een bewuste lange ij) ons met vogelgefluit nog een beetje naar de hoopgevende kant van het conceptthema. Zou er dan toch nog een ontsnapping naar de hemel zijn?
Unquiet Music Ltd levert als ongekend talent met “In The Name Of...” een compromisloos experimenteel album af dat nog meer dan Neal Morse het gebed in al zijn artistieke facetten als inspiratiebron gebruikt. Wellicht dat dit album, dat drie jaar durende componeren en bewerken kende, voor sommigen een indrukwekkend meesterwerk zijn. Het idee om zo ongewoon en vernieuwend mogelijk te moeten klinken hebben deze muzikanten volledig waargemaakt. Vele anderen zullen echter gillend weglopen van al dit onheil, omdat ze zich gevangen kunnen voelen in een soundtrack waar onbehagen als de profetie verwoord wordt. Ik vraag me af hoeveel lamme schaapjes deze herder naar een andere muzikale dimensie wil volgen. Wetende dat er nog twee uur aan bonusmateriaal over is voor de fans en de onrustig nacht die ik voor me heb sluit ik de dag af met een schietgebedje;
in de naam van
…onze vader Rossi
…zijn muzikale zonen
…en zijn verknipte geest
Amen