Unreal City

Il Paese Del Tramonto

Info
Uitgekomen in 2015
Land van herkomst: Italie
Label: BTF/AMS
Website: www.unrealcity.it
Beluisteren kan hier: Bandcamp en Progstreaming
Tracklist
Ouverture: Obscurus Fio (5:01)
Oniromanzia (9:02)
Caligari (10:05)
La Meccanica dell'ombra (9:16)
Il Nome di Lei (8:25)
Lo Schermo di Pietra (Kenosis) (7:54)
Ex Tenebrae Lux: i) Gelida Imago Mortis ii) Ciò Che Disse Il Tuono iii) Processo Secondario iv) Ab Aeterno (20:34)
Emanuele Tarasconi: toetsen en zang
Francesca Zanetta: gitaar en Mellotron
Dario Pessina: basgitaar en achtergrondzang
Federico Bedostri: drums, percussie
Il Paese Del Tramonto (2015)
La Crudeltà Di Aprile (2013)
Unreal City ep (2012)

Met het grandioze debuut “La Crudelta Di Aprile” maakt de Italiaanse band Unreal City in 2013 ontzettend veel indruk…

Met dat album in het achterhoofd slaat de verwachtingsmeter ver in het rood uit. Als dan op 15 januari 2015 “Il Paese Del Tramonto” verschijnt, het tweede album van de band, is het uur van de waarheid aangebroken. De vraag die zich opdient is onontbeerlijk. Is het Parmezaanse kwartet blijven hangen als zijnde een belofte voor de toekomst of gaat de band met z’n in de moerstaal gezongen prog op voor puur goud?

Zo op het eerste gehoor liggen beide albums met hun virtuoos gebrachte mengeling van retro en moderne prog nogal in elkaars verlengde. Toch valt er een belangrijk verschil waar te nemen, een punt waar je proghart absoluut sneller van gaat slaan. In het debuut zit een zekere songmatigheid die je op “Il Paese Del Tramonto” maar mondjesmaat zal aantreffen. Het nieuwe album is veel complexer en kent dan ook een ontelbare hoeveelheid tempo- en sfeerwisselingen. Het leuke hiervan is dat geen enkele er aan zijn haren is bijgesleept. Het is allemaal zo ontzettend uitgekiend, een geniale wirwar van Mellotrons, orgels en Moogs. Het is  een muzikale pan spaghetti vol heerlijke gitaarsolo’s,  lekker prominent baswerk en smakelijke ritmes van de drums, om nog maar te zwijgen over de aandoenlijke, expressieve zang en het werkelijk briljante pianospel van Emanuelle Tarasconi . Het collectieve geheugen van de band moet dan ook enorm groot zijn en dat verdient respect.

Dat een en ander leidt tot veel variatie lijkt een inkoppertje, maar dat aspect is met het nodige vernuft en smaak tot stand gekomen. Wel moet je er tegen kunnen om van het kastje naar de muur gestuurd te worden, want je weet het oosten af en toe niet uit het westen. Als je dit ziet als een deugd zal je de muziek ervaren als een goed geolied geheel.

Vanaf de piano en de bombastische accenten in de intro van het instrumentale  Ouverture: Obscurus Fio is het raak. Het hoekig ritme en de Keith Emerson-achtige Moogriedels geven aan dat je je schrap kan zetten voor wat komen gaat. Oniromanzia is een lekker vlot nummer met een mooi intermezzo van de dwarsfluit en het pianogerichte Caligari is ook al zo overtuigend. Wat een talenten zijn deze jonge honden en wat laten ze zich gelden. Eigenlijk is het zonde dat juist zo’n ouwe lul als ik dit plaatje moet recenseren. Het is niet anders. Ik voel me in elk geval jaren jonger als ik hoor hoe de band hoogtepunt op hoogtepunt stapelt.

Neem La Meccanica dell’ombra. Tussen alle heerlijkheden van dit nummer is een fragment met viool te horen waar je de kinderen op de kibboets als het ware zo ziet spelen. Het fraaie is dat later tussen een aantal scherpe breaks in, enkele oosterse riffs klinken. Knap gedaan hoor, en ondertussen maar proggen. Wat Il Nome di Lei betreft: Ik krijg het altijd Spaans benauwd als ik zwierige dan wel gedragen muziek hoor met slepende gitaar en een dikke laag Mellotron. Ik ben dan ook helemaal in m’n element als ik de fluwelen touch hoor waarmee  gitariste  Francesca Zanetta dit nummer opsiert. En dan is daar La Scherma di Pietra (Kenosis). Het is als videoclip op You Tube gezet dus oordeel zelf maar wat je ervan vindt. Hier is de link https://www.youtube.com/watch?v=NDQbErC3Eo4

Geheel volgens de progressieve traditie sluit het album af met een epic. Ex Tenabrae Lux is een daverend nummer van twintig minuten dat geheel volgens verwachtingen de beste passage van het album bevat. Ik vreet trouwens m’n hele garderobe op als er dit jaar nog een beter stukje muziek verschijnt. Ik heb het dan over dat fragment op 5:18, daar waar de Minimoog en de viool de naden uit je broek proberen te deinen. Het siert de band dat ze naast hun ongelofelijke virtuositeit ook een enkele keer durven komen met dit soort relatief eenvoudige partijen.

Tot slot vraag ik me af wie de schade gaat betalen, want stond de verwachtingsmeter ten aanzien van het debuut nog flink in het rood, nu is hij helemaal naar de ‘barrabiezen’.

Dick van der Heijde

Koop bij bol.com

Send this to a friend