Uriah HeepAlbum

Het heeft uitgever BGM behaagd de eerste lp’s van hardrockband Uriah Heep opnieuw uit te brengen – en dan op cd uiteraard. BGM voegt hieraan ook een soort van Greatest Hits cd toe. Smullen voor de hardrockfans dus en ook een uitgelezen gelegenheid voor een eerste kennismaking met deze Britse betonboys. De energie spatte van dit gezelschap af getuige de vijf lp’s die ze begin jaren zeventig in twee en een half jaar produceerden, naast het afwerken van een zeer omvangrijk tourschema. De tweede schijf van Uriah Heep was “Salisbury”, onderwerp van deze recensie.

Het debuut van Heep “…Very ‘Eavy, …Very ‘Umble” maakte bepaald nog niet zoveel los bij de fans en de schrijvende pers. Niettemin kregen ze bij hun tweede lp van hun manager alle vrijheid om los te gaan. Toetsenist Ken Hensley ontpopte zich tot de belangrijkste componist en hij ging zich behoorlijk te buiten om nieuwe wegen in te slaan.

Dat is ten dele gelukt. Kant 1 van de lp bestond nog uit korte nummers. Bird Of Prey laat de snoeiharde Heep horen, zoals de meeste mensen die kennen. Repeterende riffs, vormgegeven door gitarist Mick Box en een stuwende ritmesectie vormen het fundament. Het karakteristieke hoge (tot zeer hoge) stemgeluid van de flamboyante frontman David Byron, dat soms over de top gaat en de al even herkenbare orgelpartijen van Ken Hensley, laten aan duidelijkheid verder niets te wensen over. Als slagroom op de pudding fungeert het solospel van Mick Box. Heerlijk! The Park vormt een waar contrast met deze muur van geluid. Een ballad, grotendeels akoestisch, ingetogen gezongen door Byron, met een wat jazzy intermezzo. Met Lady In Black krijgen we zelfs een smartlap voor onze kiezen, een nogal zeurderig, eigenlijk tenenkrommend nummer dat mij wat aan The Hollies doet denken.

Maar dan kant 2. Alle creativiteit is gestoken in het titelstuk dat zestien minuten klokt. Alles haalt het gezelschap uit de kast. Minutenlang duurt de intro, waarbij zo ongeveer een heel orkest lijkt mee te spelen, in elk geval een fors uit de kluiten gewassen blazersensemble. Uriah Heep gaat met Salisbury nadrukkelijk letterlijk en figuurlijk de symfonische kant op. Hensley kan uitgebreid soleren op zijn Hammond en Box speelt minutenlang de sterren van de hemel in een fijne solo. Salisbury is een regelrechte epic, een nummer dat veel progliefhebbers zal kunnen bekoren.

De bonus cd bevat niet eerder opgenomen opnamen van nummers van de originele lp, waaronder een (slechte) live opname van Salisbury en twee nieuwe nummers. Al met al een prettig weerzien met de band die nog altijd vooral bekendheid geniet door het nummer Easy Livin’. Op “Salisbury” was Uriah Heep op zoek naar een eigen stijl.  Die zoektocht krijgt later een vervolg met enkele prima platen, waarmee Heep een van de grootste heavy rockbands uit het begin van de jaren ’70 zou worden.

Fred Nieuwesteeg