Uriah HeepAlbum

Een verzamelalbum van Uriah Heep, dat is toch wel een zeldzaamheid. Nee serieus, na een snelle en niet al te secure optelsom blijkt dat deze uitgave toch al minimaal het veertigste product is met een verzameling liedjes van deze rockgigant. Wat is dan de reden dat de band de overgebleven zeven rockfans op de wereld die nog niets van deze band kennen ook wil laten kennismaken met krakers als Easy Livin’ , Return To Fantasy en Look At Yourself? Welnu, in 2015 werden alle albums vanaf het debuut tot 1983 opnieuw uitgebracht op vinyl. Vanaf september 2016 worden deze albums nu ook op cd uitgebracht met het nodige bonusmateriaal, te beginnen met het debuut “Very ‘Eavy… Very ‘Umble”.

Tot zover de inleiding; hoe zit het met de muziek? Eigenlijk behoeft een flink deel van dit album geen nadere introductie. Een nummer als Easy Livin’ is zelfs een lied dat in elke editie van de Top 2000 heeft gestaan. En niet in de onderste regionen! Toch zal niet alles op deze verzamelaar even bekend zijn. Het betreft hier een chronologisch overzicht van de periode van 1970 tot 1990, beginnend met het geweldige Gypsy en afsluitend met Voice On My TV van het album “Raging Silence” uit 1989. De eerste cd eindigt met Devil’s Daughter van “Return To Fantasy”. En zo wordt eigenlijk heel helder dat de gouden periode van de band heeft gelegen tussen 1970 en 1975. In deze periode maakte de band muziek die misschien nog het beste is te omschrijven als een synergie tussen Deep Purple (met name door het veelvuldig ronkende orgel van Ken Hensley) en progressieve rock.

De tweede cd is beduidend minder, vooral voor de liefhebber van prog. Het gaat veel te ver om te zeggen dat we hier een band in verval horen, maar de muziek uit deze periode kan maar zeer moeilijk wedijveren met de grote albums uit de eerste helft van de jaren ’70.  Met “Firefly” uit 1977 beleeft de band nog een kwalitatieve oprisping, maar de muziek in de jaren ’80 neigt toch behoorlijk naar AOR. De spanning is er wel een beetje af. Wellicht dat het ontslag (en de kort daarop volgende dood) van zanger David Byron en het latere vertrek van Ken Hensley hier belangrijke oorzaken van waren. Byron was met zijn fantastische hoge stem immers een belangrijke factor in het spannende geluid van de band. Om over de bijdragen van Hensley nog maar te zwijgen.

Ondanks dit alles hebben we hier te maken met prima muziek waarbij de progfan vooral cd 1 regelmatig zal opzetten. De wat meer mainstream gerichte rockfan zal met beide zilveren schijfjes prima uit de voeten kunnen, want de muziek mag dan later minder geworden zijn, slecht is het allerminst. De cd’s zitten in een mooie digipack en gaan vergezeld van een boekje waarin gitarist (en enig origineel overgebleven bandlid) Mick Box en Ken Hensley hun licht laten schijnen over de periode die dit album beslaat. Ook als je nog helemaal niets van Uriah Heep in de kast hebt staan, is dit een prima startpunt. Voor de echte ‘Heepster’ voegt dit niet zo veel toe, zij hebben de uitvoering van deze nummers al minstens honderd maal in de kast staan.

Ralph Uffing