UTUAlbum

Dit is één van de raarste platen die je in je leven gaat horen. Of raar, misschien is ‘bijzonder’ wel zo aardig. UTU is een club Finse muzikanten, zeven violisten, toeteraars, drummers, gitaristen, zangers, glockenspielers. Het allereerste nummer begint als een slepende begrafenismars met een jazzy zangeres tot de violen het overnemen en de geluidseffecten het gewone liedje langzaam naar de achtergrond drukken. Wat is hier aan de hand?

UTU draait om zangeres, componist en tekstschrijfster Petra Poutanen, de vrouw met de jazzy stem. De plaat is uitgebracht tijdens een multidisciplinair kunstspektakel in Finland, en zo klinkt-ie ook: alsof er nog veel meer aan de hand is dan alleen de muziek. De muziek heeft iets weg van Lamb en Portishead, maar dan een stuk spannender. Björk met een betere zangeres, zoiets. Daarmee is “Russian Poets” geen prog in de traditionele betekenis van het woord, maar vooruitstrevend is de muziek zeker en – op de momenten dat de gekkigheid even wat gas terug neemt – nog bloedmooi ook.

De plaat is geïnspireerd door en opgedragen aan, maar dat dacht je waarschijnlijk al, Russische dichters. Dat verklaart de bij tijd en wijle bijna ondraaglijk melancholische sfeer. Als je denkt dat Tim Bowness sip klinkt, heb je UTU nog nooit gehoord! “Flowers smell of love and funeral”. Kijk, dan ben je lekker bezig!

Na een liedje of drie wordt de muziek wel iets gewoner, of misschien wen ik er aan. Dan blijft er in elk geval prachtige pop over die liefhebbers van Cocteau Twins zal bekoren. In elk geval krijg ik zo ter hoogte van Martyr pas goed in de gaten hoe schitterend de arrangementen zijn, met fraaie vioolpartijen, subtiele pianootjes en schaarse maar trefzekere drums. Deze band laat geen steken vallen, zet net zo gemakkelijk tuba als contrabas in voor de laagste noten en doet me in hetzelfde liedje aan Roxy Music én Kate Bush denken. Of neem One Sun Went Down, waarin een snaredrum en een vioolkwartet samen de achtergrond vormen van een smartelijk lied over de vergankelijkheid van liefde.

Dat gevoel van avontuur houdt de band geen hele plaat vol, al is afsluiter Bigger wel weer een rit in een muzikale achtbaan. Toch is “Russian Poets” een erg afwisselend album. Geen symfo, geen prog, maar wel één van de best geslaagde experimenten van 2017. Gelukkig komt er dit jaar nog een vinyl-versie van het album uit, daarmee kan het mee in de lijst beste platen van 2018! Want daar hoort deze gekke, mooie, briljante plaat zeker thuis!

Erik Groeneweg