Het huwelijk tussen rock en klassieke muziek is een vruchtbare gebleken. In het verleden is er door rockmusici behoorlijk geput uit de oude bronnen en ook Valentine heeft van dit rijkelijke water gedronken. Multi-instrumentalist Robert Kempe is gewoon een nuchtere Hollandse jongen die bezeten is van muziek, die al snel in moest zien dat het natte kikkerlandje te klein voor hem was en na met Queen gitarist Brian May op toer geweest te zijn, haalde Japan hem binnen. De man vormde zijn eerste band al op veertienjarige leeftijd en met zijn derde band Line nam hij zijn zelfgeschreven single Solitary Nite op. Alvorens onder eigen naam verder te gaan dook Valentine als toetsenist op in de bands 1st Avenue en Zinatra.
De hoes lijkt de zoete pijn te verbeelden die je kunt voelen na het bespelen of aanhoren van piano(muziek). Hartstikke romantische gedachte natuurlijk. De artiest legt de titel uit (vrij vertaald) als de flashbacks die je kunt hebben tijdens een diepe pijn of emotie.
I Should Have Known Better lijkt de manier om te laten horen dat de man terug is aan het muziekfront. Dat gaat gepaard met heavy gitaargeluid en heerlijke geluidseffecten. Ik durf te stellen dat dit één van de hevigste Valentine nummers is. Ook A New World heeft ballen en je zou kunnen denken dat dit het meest heavy album van Valentine tot nu toe is. Dat is zeker waar, maar een album zonder romantiek is geen Valentine album en de rustige nummers laten dan ook horen dat hij gepokt en gemazeld is in de liefde, maar dat het geloof erin nooit verloren zal gaan. De ballad The Cold And Lonely Lie lijkt in eerste instantie haast een remake te zijn van Zinatra’s Love Never Dies, maar laat al snel haar eigen gezicht zien. She (Abandoned Heart) refereert in het begin behoorlijk aan de geweldige popband Icehouse. In dit nummer laat Kempe horen dat hij een uitstekende (misschien wat breekbare) zanger is. Toch is de muziek vooral een kruising tussen E.L.O. en Queen, theatrale bombastische poprock en wat dat betreft kun je bij mij dan niet meer fout gaan. Ik houd van die schandelijke overdrijving in muziek en uitstraling, iets waar Freddie Mercury buitengewoon bedreven in was. Voorbeeld in Valentine’s muziek is Supernova. Wordt het toch nog een beetje ‘klassiek’ aan het eind. Hoor ik nou Fernando van Abba hierin? Trouwens ik moet even terugkomen op mijn inleidende alinea, want de klassieke invloeden hebben wel eens dikker op de muziek van Valentine gelegen.
Zijn voorliefde voor Queen’s meesterwerk “A Night At The Opera” (zijn eerste album geschonken door zijn grootmoeder) wordt duidelijk in Magical Memories. Kippenvel hoor, dit loflied, met een exacte kopie van Brian’s May’s gitaargeluid. How Many Times is dan weer gelikte AOR van de bovenste plank uiteraard. Natuurlijk heb ik dingen vaker gehoord, maar ik kan er geen genoeg van krijgen, bovendien is het met zorg uitgewerkt en tot in perfectie doorgetrokken. Wie maalt er dan nog om originaliteit, hetgeen toch in feite sowieso een overschat concept is?
Magnum Opus zet me op het verkeerde been, ja denk ik dan, eindelijk weer een epic van Valentine, maar helaas de man lijkt daar tegenwoordig wars van te zijn. Dit is weer zo’n typisch “A Night At The Opera” nummer. Doorspekt met pianoklanken, dat echt het handelsmerk is van Valentine. Het laatste nummer Exodus Elephantes waarmee het progmetalpad wordt bewandeld, heeft een (verborgen) staartje in de vorm van de pianoballad I Can’t Get Over You. Opvallend is ook dat Back To The Future Theme opgenomen is. Jaren ’80 gasten zullen dit stukje muziek herkennen van de gelijknamige filmtrilogie met Michael J. Fox.
Mijn mooiste pijn is dat het nogal een uitdaging is om de collectie van Valentine compleet te krijgen. Een cd met b-kanten zou dan ook zeer welkom zijn (met name de progressieve Overture’s zijn een lust voor het oor). Het zal wel een rechtenkwestie zijn dat het er nooit van zal komen. En daarmee dames en heren muziekliefhebbers komt mijn conclusie aanrollen. Als je van gepolijste AOR/poprock met hier en daar wat progressieve elementen houdt, is het een must om dit dingetje toe te voegen aan je cd collectie.
Ton Veldhuis