Van Der Graaf Generator

Do Not Disturb

Info
Uitgekomen in: 2016
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Esoteric Recordings
Website: http://www.vandergraafgenerator.co.uk/
Luistermogelijkheid: http://www.vandergraafgenerator.co.uk/mp3.htm
Tracklist
Aloft (6:55)
Alfa Berlina (6:39)
Room 1210 (6:47)
Forever Falling (5:37)
Shikata Ga Nai (2:29)
(Oh No! I must have Said) Yes (7:44)
Brought to Book (7:57)
Almost The words (7:55)
Go (4:35)
Hugh Banton: orgel, basgitaar, accordeon en glockenspiel
Guy Evans: drums en percussie
Peter Hammill: zang, piano en gitaar
Do Not Disturb (2016)
Alt (2012)
A Grounding In Numbers (2011)
Trisector (2008)
Real Time (2007)
Present (2005)
Vital [live] (1978)
The Quiet Zone / The Pleasure Dome (1977)
World Record (1976)
Still Life (1976)
Godbluff (1975)
Pawn Hearts (1971)
H To He Who Am The Only One (1970)
The Least We Can Do Is Wave To Each Other (1970)
The Aerosol Grey Machine (1969)

Het is altijd spannend als een gevestigde naam in de progrock scéne een nieuwe plaat uitbrengt, aangezien men onbewust een nieuw album vergelijkt met de klassiekers van weleer. Ergens is dat niet helemaal eerlijk, de betrokken muzikanten zijn natuurlijk ook een dagje ouder geworden. Desondanks kan een band na al die jaren nog steeds verrassend sterk uit de hoek komen. Dat bewijst in elk geval van Van Der Graaf Generator. “Do Not Disturb” is een van hun sterkste werkjes tot nu toe.

Dit is zelfs het eerste album na het vertrek van David Jackson, dat volmondig overtuigt. De vorige twee albums van het powertrio waren best sterk, maar het leek wel alsof de heren hun arrangementen niet helemaal uitdiepten. Hoewel het uiteraard goed mogelijk is dat ik als luisteraar wat fantoompijn had door het gebrek aan saxofoonpartijen. De muziek voelde desalniettemin voorheen ietwat leeg aan. Dit album bevat daarentegen weer heel wat interessante details en lijkt daarom te zijn gemaakt voor de koptelefoon. De wisselwerking tussen de bombastische orgelpartijen van Hugh Banton en de smaakvolle drums van Guy Evens geeft de muziek bovendien behoorlijk wat smaak.

Voor de release ging het gerucht dat dit het laatste album van Van der Graaf generator zou worden. De muziek weerspiegelt dat. Dit album voelt namelijk aan als een soort afscheidsalbum. “Do Not Disturb” is heel introspectief en zowel muzikaal als tekstueel zijn er veel verwijzingen naar het verleden van de band. Alfa Berlina verwijst bijvoorbeeld naar de auto waar de band in rondreed tijdens hun tour in Italië. Ook de afsluitende woorden op Go (it’s time to let go) lijken een verbazingwekkend finale afsluiting te zijn van het roemlustige verleden.

Hoewel Van der Graaf Generator met één oog naar het verleden kijkt, weet de band de luisteraar nog steeds te verrassen. De toevoeging van accordeon is onder andere heel interessant. Bovendien laat een compositie als (Oh No! I Must Have Said) Yes ons een nieuwe kant van Van Der Graaf Generator horen. Met name de manier waarop het logge refrein wordt onderbroken door een lang middenstuk is behoorlijk intrigerend. Het is overigens verre van het enige nummer dat in positieve zin opvalt. Zo bevat Almost The Words een subtiele spanningopbouw die haast verraadt dat het nummer halverwege zal opbloeien. Een prachtige keyboardsolo zorgt voor een smaakvolle climax. Het hoogtepunt van dit album is echter het indrukwekkende Room 1210. Dit moet haast wel een van hun beste composities zijn. De accordeon geeft het nummer een nostalgische en melancholische ondertoon en dit wordt uiteraard gecombineerd met de onstuimige uitbarstingen die zo kenmerkend zijn aan deze band. Ronduit Heerlijk!

Hoewel ik weinig negatieve punten kan benoemen, merk ik wel op dat de zang van Hammill wat van zijn glans verloren heeft. Hij is nog steeds het visitekaartje van de band, maar met name bij een nummer als Aloft merk je dat hij in zijn jonge jaren krachtiger uit de bus kwam. Dat is echter maar een klein kritiekpunt, aangezien de rauwe randjes van zijn zang de muziek authentiek en eerlijk doet aanvoelen.

Dit zou wel eens het beste album van Van Der Graaf Generator sinds jaren kunnen zijn. Het is mijn inziens zelfs het meest geïnspireerde en consistente album van de band sinds “World Record”. Een nostalgisch, warm en zeker ook verrassende plaat. Als de heren dit niveau kunnen aanhouden dan is het te hopen dat ze nog meer uitbrengen. Mocht dit toch het laatste album zijn van dit trio, dan is dit in elk geval een geweldige zwanenzang…

Luke Peerdeman

CD:
Koop bij bol.com

LP:
Koop bij bol.com

Send this to a friend