VanAlbum

Polen kent een zeer vruchtbare progressieve scene. Dit buurland van Duitsland heeft ons in het heden en verleden onder andere voorzien van juweeltjes als Abraxas, Quidam, Collage, Lizard en sinds kort ook Satellite en Riverside. Stuk voor stuk behoren deze bands tot de absolute top van hun subgenre. Dit kan helaas niet gezegd worden voor de band Van…

Deze band maakt uiterst oninteressante dance/triphop/elektronische muziek/progrock, waarbij mater familias Barbara Van vanachter haar synthesizers de boel bestiert en het grootste gedeelte van het materiaal schrijft. Hierin wordt ze bijgestaan door haar band, die bestaat uit een zangeres, twee bassisten en een gitarist, waarvan laatstgenoemde ook één van de drie composities heeft geschreven en wel te weten Grunge, een onbetekenend niemendal waarin een saaie riff gedecoreerd wordt met drie of vier ‘leuke’ geluidjes uit de toetsenborden van Madame Van.

Het eerste nummer, I Fly, is een verschrikkelijk gedrocht van een nummer, waarin dezelfde regel, ‘I Fly’ tot in den treuren herhaald wordt, terwijl de matrona de sequencer heeft aangezet en lekker achterover leunt en meneer de gitarist hetzelfde arpeggio’tje uit zijn gitaar blijft persen.

Het tweede nummer, Free Time, weet zowaar nog enig genoegen bij uw recensent op te wekken. Of dit komt doordat het begin zo geparafraseerd lijkt van Jean-Michel Jarre of omdat er een noemenswaardig gitaarsolo (van meer dan twee maten en vier tonen) in voorkomt, durf ik niet te zeggen… Alina Trefon lijkt zowaar nog een boodschap te hebben, maar het is spijtig dat dit niet overkomt, daar het nummer half in het Pools gezongen wordt…

Aan de kwaliteiten van de muzikanten kan het niet liggen. Beide bassisten geven goede acte de présence, de gitarist toont aan wel degelijk te kunnen spelen, zelfs van mevrouw Van geloof ik dat ze een en ander kan met haar keyboards… Alina Trefon heeft een krachtige, niet onaangename stem, die in een behoorlijke omlijsting goed tot haar recht zou moeten kunnen komen… Ik vraag me dan ook af wat dit gezelschap in vredesnaam denkt te bewerkstelligen met dit prutselwerk, als ze blijk geven van voldoende potentie om iets boeienders te maken…

Mijn conclusie moge duidelijk zijn: I Fly is een doelloos wangedrocht, het schepsel van een verzameling muzikanten die beter zouden moeten weten en niet meer dit soort onflatteuze rommelaarderij de openbaarheid in zouden moeten spuien. Dat mevrouw Van met dit soort materiaal toch een publiek heeft weten te vinden voor de abominabele hoeveelheid platen die ze sinds 1995 heeft gemaakt, is voor mij tekenend voor de ‘goede smaak’ van dit publiek…

Christopher Cusack