Otterdyke, van

The Syrens

Info
Uitgekomen in: 1983 (heruitgave 1994)
Label: Eigen Beheer
Website: -
Tracklist
Syrensong (4:58)
Nobody Loves You (5:29)
You (3:37)
Lovely Stranger (3:51)
Sad Affair (4:10)
Prelude (1:33)
Hiding In The Dark (4:32)
She's Gone (4:12)
Someone Else (3:23)
Interedzo (0:49)
Loving You So (4:54)
Van Otterdyke: piano, zang, toetsen, mellotron, gitaren, bas, drums, percussie, speciale effecten
Met medewerking van:
Johan Aben: drumprogrammering (samen met Van Otterdyke), drums + percussie + vibrafoon in Sad Affair
Annelies Bremers: harp in Lovely Stranger
Hans van Gemert: drums in Hiding In The Dark
Cecile Huybregts: koorzang in Nobody Loves You
Jan Jansen: gitaar in Sad Affair en Hiding In The Dark
Frank van Kooten: hobo
José Nuyten: achtergrondzang, koorzang in Nobody Loves You, oehs in Hiding In The Dark, additionele leadzang in She's Gone
Herman Thompson: tenorsax in Sad Affair en She's Gone
Marijke Wijnen v.d. Grient: koorzang in Nobody Loves You
The Syrens (1983)

‘Give love each day’ zingt Jon Anderson op het album “Magnification”. En Geoff Mann zingt in Sequences: ‘We must believe… in love’. Beide zijn uitspraken waar ieder rechtschapen mens volmondig achter zal staan. Maar de harde realiteit van alledag leert ons dat de waarheid waarschijnlijk wel ergens in het midden zal liggen. Gelukkig is het ook weer niet zo tragisch als dat Ed Van Otterdijk voor het voetlicht brengt op zijn album “The Syrens”. Want het lijkt wel of ieder personage op dit album met een onbeantwoorde of onbereikbare liefde worstelt dan wel achter is gebleven met de scherven van een beëindigde relatie. Iemand die nog vrijgezel is zou, na beluistering van dit album, zich misschien nog wel twee keer bedenken alvorens hij het romantische pad betreedt. Maar hoe tragisch of melancholisch het onderwerp ook is, de muziek is het zeker niet.

Syrensong is de sfeervolle ouverture van het album. Echte golven en een eb en vloed van toetsenpartijen met in de verte de engelachtige stem van de mythische sirene zijn het eerste wat we horen. Van Otterdijk’s gitaar, die met zijn mooie, ronde gitaargeluid à la Hackett / Gandalf de mannelijke variant van die sirene is, komt majestueus over de toppen van die golven scheren. Uit de laatste ijle klanken komt het rustige maar, op het eerste gehoor, complex klinkend drumritme van Nobody Loves You naar voren. En dan te bedenken dat dit een album uit 1983 is!!! Vele eenmansbands zouden het schaamrood op hun kaken moeten krijgen als ze zijn werk met hun, soms tenenkrommende, probeersels gingen vergelijken. Als dan vervolgens subtiel een Fender Rhodes piano invalt en Van Otterdijk begint te zingen (hij klinkt als een lagere variant van Valensia) is het duidelijk dat we te maken hebben met een plaatje dat niet meteen voor de volle 100% in het symfonische genre te plaatsen valt. Daar waar het couplet een popachtig karakter heeft, is het refrein weer van een heerlijk symfonisch gehalte. Symfonische pop dus, maar dan wel van de allerhoogste plank.

You gaat zelfs nog een stapje verder in de poprichting hoewel Van Otterdijk ook hier nog eigenzinnig genoeg blijft. Clevere progpop is het, waarbij ik onbedoeld een beetje aan 10CC moet denken. De uitgebreide zangarrangementen zijn een genot voor het oor. Een eenzame drumcomputer, denk aan Phil Collins’ In The Air Tonight, word gecombineerd met de melancholische klanken van een hobo. Van Otterdijk zingt in Lovely Stranger over een onbereikbare liefde en word daarbij subtiel ondersteund door een groepje strijkers. Met Sad Affair wordt er een jazzy weg ingeslagen, zoals we die ook wel kennen van Steely Dan. Het gekunstelde ritme zet je regelmatig op het verkeerde been. Maar gelukkig is de symfo nooit echt ver weg binnen al deze uitstapjes wat met name komt door het warme bed van toetsenklanken. Zo ook in Hiding In The Dark want is de eerste instrumentale break ook nog steeds licht jazzy, de tweede keer dat dezelfde break opduikt is deze geheel in een breed symfonisch jasje gestoken. Naadloos wordt er over gegaan in het meest afwijkende nummer van het album: She’s Gone. Muzikaal het meest gedateerde nummer (het komt toch wel erg dicht in de buurt van disco!) zijn de uitgekiende zangpartijen wederom de blikvanger.De wrange pianoballade Someone Else laat horen hoe vaardig Van Otterdijk is in het schrijven van strijkersarrangementen. En dan is het tijd voor de symfonische afsluiter van het album waarin zo’n beetje alle stijlen die we te horen krijgen op het album nog eens schitterend de revue passeren. Breed orkestraal en met het zo langzamerhand erg herkenbare gitaargeluid fade Loving You So uit.

“The Syrens” is een, nagenoeg, tijdloos album waar op al het muzikale kunnen in dienst is gesteld van de liedjes. Geen overdadige instrumentale kunsten maar ook niet steriel. Integendeel zelfs want na bijna 20 jaar komt de muziek nog als een warme douche over de luisteraar wat we geheel op het conto van dhr. Van Otterdijk kunnen schrijven aangezien hij ook tekende voor de productie van dit album. En het is dan ook met een gerust hart dat ik kan stellen dat dit wat mij betreft wel de symfonische popklassieker der Lage Landen is.

Christian Bekhuis

Send this to a friend