Vanden PlasAlbum

Een staande ovatie van meer dan zeventien minuten!

Die overtuigende waardering viel de heren van het Duitse Vanden Plas te beurt na de eerste opvoering van “Abydos”, het theaterstuk gebaseerd op de gelijknamige soloplaat van zanger Andy Kuntz. Dit spektakel vond plaats op 25 februari 2006 in het Pfalztheater van Kaiserlautern, de thuisbasis van Vanden Plas. Minstens zo groot kan de waardering zijn voor het nieuwste studioalbum van de band. Misschien nog wel groter, want wat de heren op “Christ 0” presteren mag gerust fenomenaal genoemd worden. We hebben er vier jaar op moeten wachten, maar dan heb je ook wat.

Eigenlijk mogen we achteraf blij zijn dat we pas nu getrakteerd worden op nieuw plaatwerk van Vanden Plas. ‘Ieder nadeel heb ze voordeel’ zou een niet geheel onbekende ex-voetballer zeggen. Waarom? Omdat de heren in de tussenliggende tijd als muzikanten enorm gerijpt zijn door hun theaterwerkzaamheden en musical beslommeringen. Het heeft geleid tot nieuwe inzichten en frisse ideeën die nu ten goede zijn gekomen aan de muziek van Vanden Plas. Op “Christ 0”, dat tekstueel losjes gebaseerd is op het verhaal van de Graaf van Monte Christo (Alexander Dumas), horen we een avontuurlijke en overduidelijk herboren Vanden Plas aan het werk.

Er is bijzonder veel aandacht besteed aan de aankleding van de nummers. We kunnen deze keer volop genieten van theatraal geïnspireerde arrangementen en mooie orkestraties. Het is allemaal wat gedurfder, meer uitgebalanceerd en zeker ook afwisselender dan voorheen. Je zou kunnen zeggen dat voor het eerst het hele progressieve spectrum ten volle wordt benut. Er wordt nu naar hartenlust gemanoeuvreerd tussen harde en zachtere passages, er zit meer diepte in de composities. Bovendien is het geluid van de toetsen een stuk symfonischer en tevens doorspekt met meer bombast. Aan de andere kant komt Vanden Plas bij momenten ook veel harder en agressiever uit de hoek dan ooit. Die interessante wisselwerking zorgt voor de broodnodige variatie waar het in het verleden nog wel eens aan ontbrak.

Zonder de overige uitstekende nummers te kort te doen, zijn het imposante Silently, dat na een stemmig begin tot een enerverend spektakelstuk uitgroeit en het magistrale meesterwerk January Sun met zijn klassieke koren en oorstrelende strijkers toch wel de absolute hoogtepunten van dit album. Hoewel, het ontroerende en fraai geconstrueerde Fireroses Dance komt daar bijzonder dicht bij in de buurt. De harde noten in de typische Vanden Plas-kraker Postcard To God, het bruuske Somewhere Alone In the Dark en het rechtlijnige Shadow I Am zorgen voor het onontbeerlijke tegengas. Bijzonder gedurfd is het laatste nummer van “Christ 0”. Het betreft hier een bewerking van Gethsemane uit “Jesus Christ Superstar”, één van de beste songs uit de musicalgeschiedenis. Wie dit nummer in zijn oorspronkelijke vorm kent, weet hoe moeilijk het is om deze klassieker goed te zingen. Daarom is een diepe buiging voor Andy Kuntz’s indrukwekkende vertolking zeker op zijn plaats.

Het heeft weinig zin om nog veel meer woorden aan “Christ 0” vuil te maken. Die kunnen eigenlijk toch niet op een recht doende wijze weergeven tot welk een hoogte Vanden Plas met zijn nieuwste stukje studiovlijt is gestegen. Deze wereldplaat moet je gewoon zelf beleven en ervaren. Wie zich liefhebber van progressieve metal noemt kan simpelweg niet om “Christ 0” heen.

Joost Boley