Vanden PlasAlbum

Eigenlijk kan ik de wijze woorden van oud-collega Joost Boley over voorganger “Christ 0” goeddeels hergebruiken. Ook nu nemen we de overtreffende trap wat betreft songwriting, uitwerking, toegenomen agressie, orkestratie, et cetera.

De vergelijking loopt tot en met de timing toe, want ook nu heeft men vier jaren gelaten tussen de twee albums. Vier jaren die zijn gevuld met het produceren van eigen musicals (‘Abydos’, ‘Ludus Danielis’ en ‘Christ 0’) en productionele participatie in de musicals ‘Jesus Christ Superstar’ en ‘Hair’. Tenslotte spreken wij vandaag wederom van een conceptalbum waarvan het verhaal mij niet zo kan boeien, maar ik laat een ieder graag vrij daar een eigen mening over te vormen. Waar de vergelijking mank gaat is het artwork; dit was op het vorige album zeer fraai, maar lijkt nu meer op de cover van een Kuifjestrip. Maar goed, dit is natuurlijk van ondergeschikt belang.

Juist vanwege al het musical gedoe stel ik mij zo voor dat men zin had op dit album flink van leer te trekken. En dat is precies wat Vanden Plas gedaan heeft, want de smeulende metal-riffs van Stephan Lill domineren behoorlijk. Ik heb de beste man nooit kunnen betrappen op een eigen geluid qua gitaarspel maar eerlijk is eerlijk, hij kwijt zich hier meer dan goed van zijn taak. Hij is dan ook de sterkste troef op “The Seraphic Clockwork” en eist in de productie flink wat ruimte op. Op de voet gevolgd door Andreas Lill die elke vrije seconde opvult met rollende basdrums en bekkengekletter. Voor de goede orde: mij gaat dit na een nummer of drie flink vervelen, aangezien enige subtiliteit ontbreekt en al dit geweld het meer gelaagde bas- en toetsenwerk enigszins in de weg zit. De overbekende slepende zang van Andy Kuntz heeft hier overigens geen last van.

Eigenlijk verdient dit album niets dan lof. Er staat geen enkel zwak nummer op en kent enkele heel fraaie hoogtepunten in Quicksilver, Rush Of Silence en Scar Of An Angel. Pakkende refreinen, zorgvuldige orkestratie, perfect gitaarwerk, het is allemaal te horen en Vanden Plas levert dus exact dat wat we mogen verwachten. En daar wringt bij mij toch een beetje de schoen. Want het is allemaal wel een beetje voorspelbaar geworden eigenlijk. Het album biedt geen enkele verrassende wending of nieuw geluid. Daar waar Andy Kuntz mij overrompelde met zijn “Abydos” en ik zeer te spreken was over de progressie op “Christ 0” mis ik nu wel wat. Waar “Christ 0” een enorme stap voorwaarts was, zet dit laatste album meer de puntjes op de i. Wellicht is daar niets mis mee, je kunt je immers niet blijven ontwikkelen en als je op enig moment de hoge kwaliteit weet vast te houden is dat natuurlijk al heel wat waard. Toch blijft “Christ 0” voor mij het voorlopige hoogtepunt van Vanden Plas, eigenlijk in alle opzichten. Neemt niet weg dat iedereen die dit album weet te waarderen zeker zal smullen van “The Seraphic Clockwork”.

Govert Krul

CD:

2LP: