VangelisAlbum

“Albedo 0.39” is het tweede studioalbum uit 1976 van Vangelis. Het is een conceptalbum met als thema het heelal (in het bijzonder de Melkweg) en de Aarde als onderdeel daarvan. In tegenstelling tot zijn voorganger “Heaven And Hell” is het album verdeeld over meerdere nummers. Die verschillen stuk voor stuk in dynamiek en sfeer. Daarmee is deze schijf niet alleen beduidend anders dan zijn voorganger, maar is hij zeer fragmentarisch van aard.

Het album is net als “Heaven And Hell” opgenomen in de Nemo Studio’s van Vangelis zelf. Hij is de enige muzikant op dit album. Naast toetsen speelt hij basgitaar en drums. Klinkt “Heaven And Hell” overwegend klassiek, hier horen we veel elektronica (voor die tijd een novum). Verder horen we flarden van rock, jazz en ambient-achtige muziek. Daarnaast experimenteerde hij met geluiden.

“Albedo 0.39″ staat voor het ‘albedo’ (weerkaatsingsvermogen) van de planeet Aarde. Pulstar is het meest bekende nummer van het album. De muziek werd populair als begintune van allerlei programma’s op radio en televisie. Aan het eind horen we een dame van Post Office Telecommunications (in Nederland 008, weet je nog wel?) die de tijd voorleest. Het was voor vele muzikanten en groepen inspiratie om daar navolging aan te geven. In het laatste en titelnummer Albedo 0.39 leest een vrouwelijke stem tegen een achtergrond van synthesizermuziek feiten en cijfers over de planeet aarde, met als laatste het albedo: 0,39 oftewel 39%.

Voor mij was dit album, samen met “Oxygene” van Jean Michel Jarre (ook uit 1976), mijn eerste kennismaking met elektronische muziek. Het heeft mij zelfs fan gemaakt van dit genre. Daarom neemt hij in mijn persoonlijke muzikale ontwikkeling een markante plaats in. Toch zijn er talloze albums in dit genre die “Albedo 0.39” later zouden overtreffen.

Hans Ravensbergen