Vanishing PointAlbum

Vanishing Point is een progmetalband uit Australië. De band bracht al in 1997 hun debuut uit. “Dead Elysium” is (pas) hun zesde plaat en de eerste in zes jaar. Deze mannen uit Down Under brengen progmetal die je als een kruising van Evergrey met Nightwish (de bombast met name) kunt beschrijven. Dus geen progmetal in de sferen van bijvoorbeeld Dream Theater, maar vrij directe muziek richting classic metal en power metal.

Nu is daar niets mis mee, maar Vanishing Point betreedt wel erg plat getreden paden. Daarmee bedoel ik dat de muziek wel heel goed uitgetekend kan worden. Een klassiek begin op toetsen, waarna de metalen gitaren als een onweer gaan donderen en vervolgens het nummer met een vertrouwd recept zich verder laat opdienen. Gitaarsolo hier, toetsenriedeltje daar, een beukende ritmesectie en we gaan door. Dat maakt dat de nummers erg veel op elkaar lijken. De muziek is bomvol met nauwelijks een rustpunt. Tijd om even op adem te komen is er niet. In Recreate The Impossible horen we heel even de stem van zangeres Jennifer Borg en gaat het tempo wat omlaag, maar al snel gaat het weer full speed.

Wat ik bovendien mis zijn sterke refreinen. Dat maakt het melodische metalgenre voor mij fijn om naar te luisteren, maar dit vind ik één grote brij. Het nummer Salvus zou je een meezinger kunnen noemen, maar dit is in mijn oren weer wat te simplistisch qua melodielijn. De stem van Silvio Massacre vind ik zelf echt te schreeuwerig. Wellicht dat er liefhebbers zijn dit het uitstekend bij de muziek vinden passen, maar ik pas ervoor.

Het beste nummer van dit album is in mijn ogen het titelnummer. Verder is het voor mij teveel van hetzelfde. “Dead Elysium” is een plaat die vooral bij die-hard liefhebbers van progressive power metal in de smaak zal vallen. Waarbij ‘progressive’ dan de stijl definieert, want progressief in de ware zin van het woord is het niet. De muziek ontbeert elke verrassing. Wie juist erg van deze platgetreden paden houdt, heeft in Dead Elysium ongetwijfeld een genietbare plaat.