VantommeAlbum

Eigenlijk wordt er best veel instrumentale prog uitgebracht die, evenals veel jazz, uit jams is opgebouwd. In het beste geval weet dit soort instrumentale muziek een meeslepende sfeer te creëren. Als de interactie tussen de muzikanten werkt, levert het zelfs grandioze albums op. Wanneer het samenspel daarentegen tegenvalt, kunnen de composities richtingloos aanvoelen. Dat laatste is helaas hier het geval.

Nochtans speelt aardig wat talent op dit album mee. Tony Levin kennen we uiteraard nog van King Crimson, maar met de Stick Men creëert hij eveneens spannend muziek. Eigenlijk klinkt deze samenwerking een beetje als twee andere projecten in de invloedsfeer van King Crimson. Zo doet de geïmproviseerde structuur, samen met het dreigende, wervelende karakter aan Wingfield, Reuters, Stavi en Sirkis denken. Daarnaast brengen bepaalde melodische segmenten, door de wat woestijnachtige sfeer, Burnt Belief in het geheugen. Dominque Vantomme is voorts een toetsenist die onder andere heeft meegespeeld bij Toets Thielemans. Zijn onderkoelde synthesizerpartijen vormen een goed tegenwicht voor de dwingende basstijl van Levin. Samen met de ritmische drumpartijen van Maxime Lenssen heeft de muziek zo een strakke ruggengraat, waarbij de gitaarpartijen van Delville nog als een kers op de taart fungeren. Een uitstekende bandsamenstelling die in elk geval voor wat aangename klankcombinaties zorgt.

Dit merk je bijvoorbeeld goed bij Playing Chess With Barney Rubble. Dat nummer begint met prettig, ietwat funky basspel. De manier waarop de toetsen binnenkomen, is zelfs enigszins verrassend te noemen. De opbouw die daarna wordt ingezet, is daarentegen behoorlijk saai en een tikkeltje voorspelbaar zelfs. De snijdende gitaarclimax voelt verder wat vlakjes aan doordat de band afstandelijk klinkt, terwijl dit soort muziek juist valt en staat met het overbrengen van een zekere intensiteit. ‘Vegir’ weet weliswaar doorgaans de aandacht vast te houden, maar het echte explosiemoment ontbreekt. De klanken mogen wel wat chaotischer zijn. Zo is de conclusie van Agent Orange wel erg gemakzuchtig en voorspelbaar. Enkel gitaarruis creëert namelijk nog geen zinderende ontknoping. De composities hebben veelal potentie, maar juist het gebrek aan een overtuigende climax nekt het merendeel van dit album, waardoor de muziek richtingloos aanvoelt.

Desalniettemin staan er zeker wel enkele memorabele nummers op dit album. Zo start Double Down als een soort muzikale malaise. Een sluimerende melodie die langzaam het gehoorveld inneemt. De duimschroeven worden beetje bij beetje aangedraaid en de sfeer wordt steeds meer bedrukkend. De toetsen blijven een zeker klam angstzweet produceren: anticipatie voor de woedende uitbarsting. Ook hier klinkt de opbouw ietwat voorspelbaar, maar door het langzamere tempo werkt dat haast in het voordeel van het nummer; het is kortom een steeds luidruchtiger om zich heen slaand monster. Sizzurp heeft verder een heerlijke, ietwat Arabische vibe. Het dansende drumwerk van Lenssens is hier grotendeels debet aan, al zijn de neurotische synthesizerbliepjes van Vantomme, door het contrast met de strakke baslijnen, tevens spannend. Het middenstuk is daarentegen wat lang van stof. De terugkeer naar de hoofdmelodie is dan wel weer geslaagd. Deze twee hoogtepunten weten desalniettemin het album niet boven de middenmoot uit te duwen.

Kortom, ‘Vegir’ bevat best wat sterke muziek, maar de band komt te koud en afstandelijk over. Met wat meer peper had dit een zeer genietbare plaat kunnen zijn. Dit album is weliswaar niet onaangenaam, maar het is verre van een meesterwerk. Hier had meer ingezeten! Alleraardigst, maar zeker geen essentieel luistervoer.

Luke Peerdeman