VapourspaceAlbum

Magna Carta is altijd op zoek naar nieuwe veelbelovende bands, dan wel naar muzikanten die op hun manier iets kunnen toevoegen aan de stroming ‘progressieve muziek’. En dus dacht Peter Morticelli, de grote man van het Magna Cartalabel: “Laten we eens gek doen!”.

De kennismaking van Morticelli met Mark Gage (‘Vapourspace’ is zijn podiumnaam) gaat terug naar 1993 toen Morticelli enige tracks van deze elektronicagigant had gehoord. Het idee om een handvol tracks uit de stal van Magna Carta te combineren met de remixen van Mark Gage ontstond enige tijd later. Voor Gage was dit dè uitdaging om progressieve muziek met zijn strakke elektronica te combineren. Het uiteindelijk resultaat heeft lang op zich laten wachten omdat dit een tijdrovende en energieke periode voor hem is geweest.

Gage heeft de Magna Carta-encyclopedie van Morticelli doorgebladerd en is uitgekomen op tien tracks waarvan hij de bestaande mastertapes heeft gebruikt om zijn muziek onder te zetten. Met het opzetten van de eerste track van de cd krijg je al meteen de indruk van: “Oh nee, als dit maar niet een uur lang zo door gaat.” Je kunt Girl From Enchilada vergelijken met een zaal vol hossende jonge mensen die door het lint zijn gegaan van de XTC en zich vergapen aan de tientallen laserstralen die door de ruimte zoemen. Naar mijn mening heeft dit niets met progressieve muziek te maken. En net als je denkt dat de rustige opening van Blue Mondo een andere inval heeft en je denkt dat deze Pink Floyd-opening je weer op aarde terugbrengt, krijg je de steriele elektronica weer keihard teruggekaatst. Steve Morse’s Led on is van origine een hommage aan Led Zeppelin, die zowel akoestisch als rocky in elkaar steekt. Gage geeft hier een eigen interpretatie aan en dat klinkt niet helemaal verkeerd. Weliswaar eentonig door de basis synthesizer. Het oosterse sfeertje geeft een aardige draai aan het nummer.

Osmosis lijkt op een kruising van Mike Oldfield en Santana en heeft de rust die het op dit punt van de cd zo nodig heeft. Een up-tempo ritme met dansende hoge synthesizertonen maakt van dit nummer een prima uitschieter. Persoonlijk was ik zeer benieuwd naar zijn interpretatie van de song Kansas van Steve Walsh van zijn in 2000 uitgebrachte cd “Glossolalia”. De stem van Walsh is aangenaam om naar te luisteren maar het onpersoonlijke drumritme en dito elektronisch geklooi met synthesizergeluiden maakt het ondoenlijk om er lang naar te luisteren.

Velen met mij zullen zeggen dat we hier te maken hebben met een elektronicafreak die prachtige symfo songs de vernieling in helpt, terwijl anderen waarschijnlijk zeggen dat we hier met een nieuwe stroming te maken hebben die de trend voor de komende jaren uitzet. Wat mij betreft mag de heer Gage interpreteren wat hij wil mits hij belooft van de progressieve stroming af te blijven en dus zeker niet op schijf uit te laten brengen. Ik ben bang dat deze smeekbede niet verhoord zal worden omdat we hier te maken hebben met Volume 1.

Ruud Stoker