VASTAlbum

Diepe kwelling levert in bepaalde gevallen de meest waanzinnig goede platen op. Neem nu de melancholie van het Amerikaanse VAST (Visual Audio Sensory Theater) dat voelt alsof je de depressie rechtstreeks in je bloedbaan gespoten krijgt. Je hoort dat de vermoeide en soms welhaast ontgoochelde stem van Jon Crosby gebukt gaat onder het leven. Na 3 maanden zelfverkozen opsluiting in de Amerikaanse staat New Mexico is dit het resultaat van een eenzaam en pijnlijk voelen.

Het lijkt een simpele zaak, maar als het erop aankomt kun je deze band maar moeilijk kooien en een label opprikken wordt dan ook een uiterst moeizame zaak. Deze muziek zal dan ook een wazige kreet als elektronische-emo-wave-rock opleveren. Het zorgt voor een uiterst rijke stamppot van stijlen die heet opgediend wordt. Ik zal uiterst voorzichtig zijn met mijn verwijzingen, maar mensen die houden van Radiohead en Porcupine Tree zullen zeker niet vies opkijken wanneer dit op hun bordje terecht komt. Ook komen de jongens die nooit huilen (The Cure) weer eens uit het bos (luister maar naar Candle).

Trouwens, wie in dit land U2 niet is tegengekomen, moet welhaast tegen de zon in gekeken hebben. Aanhangers van die groep zullen dat zeker als een bonus ervaren en zullen met name hun hart verliezen aan Turquoise. Het hypnotiserende ritme dendert voort als een trein op snelheid. Het gitaargeluid en de zang refereren weliswaar schaamteloos aan de Ieren in de jeugdige jaren tachtig, maar het levert wel een enorm gedreven song op. Als een pistool dat net doorgeladen is, klaar om een explosie teweeg te brengen. De ontstane spanning wordt overigens heel knap doorgevoerd op Thrown Away. Dit plaatje zou wel eens als een bom kunnen inslaan, dus leg beslist je oor ten luister.

Achter VAST staat godfather Jon Crosby, die eens als een ware belofte gold en dat zeker op zijn derde album inlost. Er mogen dan de nodige andere muzikanten betrokken zijn bij het muzikaal invullen van de composities, eigenlijk is het gewoon meneer Crosby die aan de touwtjes trekt. Hij zet tegenover broeierigheid een bepaalde ingetogenheid, alsof de emotie ten koste van alles vastgehouden moet worden. Dit is merkbaar in Desert Garden, een akoestische klaagzang. Maar toch is de heftigheid, die als het ware door de poriën naar buiten gewerkt wordt, de rode draad door dit aanschouwelijke (maar functioneel) naakt.

Het heilige vuur laat de bevroren schoonheid van Winter In My Heart smelten, zeker als de violen spreken. De romantisch ingestelde luisteraar drijft natuurlijk op wolken en beleeft erg veel plezier aan de opbouw van dit nummer. Luister en je zult zonder enige twijfel huiveren!

Met Don’t Take Your Love Away lijkt het alsof de geest van Jeff Buckley contact heeft gemaakt met de groep. Luister maar eens naar het album “Grace” van deze veel te vroeg overleden liedjesschrijver, die ook nog eens het talent bezat om zijn ‘kindjes’ op een ongekende en intense manier te vertolken.

De plaat voorziet de luisteraar van nostalgie, een onbevredigend verlangen dat aan het daglicht komt. Met dit ‘VASTfood’ neem ik graag elk pondje door het mondje. Als je dit naakt op de weegschaal afweegt is de uitkomst beslist één van de verrassingen van het jaar. Dit album verdient de aandacht van elke serieuze muziekliefhebber. Laat deze plaat dan ook door de grote stroom goede releases niet aan je voorbijgaan! Als ik me tenslotte helemaal bloot mag geven dan verwacht ik nog wel dat dit vast en zeker in de top tien van menige liefhebber zal opduiken!

Ton Veldhuis