Veil Of MistAlbum

Veil Of Mist is een kwintet afkomstig uit het champagnegebied rondom Reims en in 2004 opgestart. De Franse band werd door gitarist Frédéric Carcelle en basgitarist Jean-Baptiste Frichet opgericht met de intentie om metal te produceren, aangevuld met donkere en atmosferische sferen. In 2006 wordt de eerste demo “Industry Of Guilt” geproduceerd en twee jaar later een ep, genaamd “Dangling Hopes”. Vervolgens blijft de band vooral actief in de livescene om maar liefst acht jaar later met het debuutalbum “Disenchantment” te komen. In die tijd tussen de laatste ep en dit debuutalbum is de band onderhevig geweest aan diverse personeelswisselingen, maar sinds enkele jaren is de groep intact gebleven.

Enorm vervelend voor de dienstdoende recensent is om te beginnen met het bespreken van de magere productie, maar in dit geval is dat een must. De eindmix is gewoonweg niet in orde en dan hebben we het gemakshalve vooral over hoe de zang van zangeres Amandine Rosselle teveel ‘naast’ de instrumenten is gemixt. Dit zorgt voor een onduidelijk zanggeluid, waarin Rosselle vaak onverstaanbaar is. Aangezien zij ook niet het grootste wereldwonder is op haar vakgebied, zorgt die combinatie ervoor dat vooral het begin van het album niet prettig te in het oor ligt. De meeste songs zijn in het Engels gezongen, maar zo hier en daar vliegt er een in het Frans gezongen zin door de teksten, wat het soms nog onduidelijker maakt.

Instrumentaal staat de band als een huis, hoewel de songs niet wereldschokkend of vernieuwend zijn. Zo’n beetje alles hebben we al eens gehoord wanneer je bekend bent in de atmosferische metal hoek. Wanneer je naar deze cd luistert zal je bijvoorbeeld connecties met Autumn horen, maar op andere momenten zijn er nog genoeg andere voorbeelden te noemen; de band snoept invloeden van diverse (ook niet female fronted) bands. De muziek is sterk gericht op de elektrische gitaren van de twee gitaristen en de solo’s in de verschillende nummers zijn prima verzorgd en dito kwaliteit. In de laatste twee nummers van het album schurkt de band wat meer naar het geluid van Epica, hierin wordt stevig in gegrunt door gastzanger Eddi Risdal. Vooral I Shall Not Die Alone heeft een spannend en donker intro en de track blijft gedurende de lengte sterk.

Vocaal gezien is de productie dus niet op orde, maar ook de vaardigheid van Amandine Rosselle is niet op topniveau. Bijvoorbeeld in Ghosts Of Winter komt zij toch echt wat tekort om de song krachtig af te maken. Maar dat geldt ook zo voor Weight Of Regrets, waar haar zang regelmatig vals klinkt en ook nog eens in een grote lege hal opgenomen lijkt te zijn: niet prettig voor je gehoor en het accentueert de mindere aspecten van haar stem.

In de basis zou dit een prima debuut kunnen zijn, ware het niet dat de cd geen warmte uitstraalt op gebied van de productie. Met de optimalisering van die productie, een wat bijgeschoolde zangeres Rosselle en wat meer identiteit kan dit in de toekomst een prima band worden. Vooralsnog is deze cd nog niet echt een aankoop waard, maar surf gerust eens naar de Facebook pagina van de Fransen: wie weet word je verrast.

Ruard Veltmaat