VenturiaAlbum

Het in 2006 breed bejubelde en hartelijk begroette Venturia heeft na het tweede, zeer geslaagde album “Hybrid” uit 2008 ruim tijd genomen voor de onderhavige opvolger “Dawn Of A New Era”. Met vier jaren ‘in the making’ en twee personeelswisselingen later heeft Venturia in elk geval niet ingeleverd op energie, wel op innovatie.

Sterke troeven waren voorheen een hoogst originele benadering van wat we noemen prog-metal, alsmede de sterke interactie tussen twee zangers, een van het mannelijke en een van het vrouwelijke geslacht. Beide troeven hebben vandaag plaatsgemaakt voor een behoorlijk technisch onderlegde soort female fronted metal, die stiekem meer gemeen heeft met NU-Metal dan met prog-metal. Erg? Misschien niet, want de songs zijn steevast degelijk en voor de liefhebber opwindend genoeg. Aan kwaliteit heeft de band nog steeds geen enkel gebrek. Maar misschien toch wel, want voor mij persoonlijk zit er minder verrassing in dit album, en dat was de belangrijkste reden voor mijn enthousiaste review van “Hybrid”.

Wat gebleven is, zijn de sterke en overtuigende riffs van gitarist Charly Sahona. Hij sleurt je nog steeds alle hoeken van de huiskamer door en weet met elke song weer een nieuwe variant neer te leggen. Nieuwkomer Frederic Marchal op drums kwijt zich eveneens trefzeker van zijn taak en heeft een lekker dynamisch en continue wisselend geluid. Lydie Lazulli (voorheen Lydie Robin) zingt als vanouds goed, maar lijdt enigszins onder de afwezigheid van oud gediende Marc Ferreira. De eerder genoemde Sahona doet vocaal hier en daar een duit in het zakje maar met minder impact. Zo ebt in vocaal opzicht de dynamiek wat weg als je steeds naar dezelfde zang luistert. Lazulli heeft ook weinig keus, want fluisteren over ononderbroken uptempo songs heeft niet veel zin, dus zingt ze stevig door. De productie van dit album doet het voor mij niet helemaal, want ik krijg het flink benauwd door alle compressie en heb duidelijk een andere voorkeur.

Al met al kun je de ontwikkeling van jong, fris en rebels tot volwassenheid van Venturia vergelijken met bijvoorbeeld Evergrey sinds “Monday Morning Apocalyps”. Iets minder variatie, maar speltechnisch en dynamisch dik in orde. Daarmee bewijst Venturia nog steeds een factor van betekenis te zijn en maakt men met “Dawn Of A New Era” een vooral krachtig statement. De kans is echter groot dat ik mij dit album over enige tijd niet meer herinner, iets wat “Hybrid” bespaard is gebleven. Sterke songs als What If I, Dawn Of A New Era en afsluiter A Land Of Dreams kunnen een licht gevoel van teleurstelling toch niet voorkomen.

Govert Krul