VenturiaAlbum

Goed nieuws verspreidt zich snel!

In september 2005 werd op het forum van Mike Portnoy’s website een link gedropt die leidde naar een nummer van Venturia. Kort daarna ging het balletje voor deze Franse band aan het rollen. De reacties op die ene song met de titel New Kingdom waren talrijk en bijzonder positief. Het resulteerde uiteindelijk in een deal met het gekende Deense managementbureau Intromental en niet veel later in een platencontract met het Finse Lion Music. Nu, dik een half jaar nadien, ligt de debuut-cd van deze Fransen eindelijk officieel op tafel. Eindelijk, omdat deze plaat al vele maanden daarvoor in zijn geheel van het internet te plukken was. Best begrijpelijk, want Venturia mag toch met een gerust hart één van de revelaties van 2006 worden genoemd. Een groep met een unieke sound en een verfrissende aanpak. Progmetal zoals progmetal nog zelden of nooit geklonken heeft. Dat moet je op zijn minst een keer gehoord hebben. Niks moet natuurlijk, maar aan te raden is het wel. Laten we het daar op houden!

Gitarist Charly Sahona is samen met drummer Diego Rapacchietti de geestelijk vader van Venturia. Al snel kreeg dit duo versterking van bassist Thomas James. Op vocaal gebied kent de groep, met de uit New York afkomstige zanger Marc Ferreira en de Franse zangeres Lydie Robin, twee speerpunten. Gelukkig gaat dit tweetal voor de verandering eens niet volgens het ‘Beauty and the Beast principe’ te werk. Dus geen ‘grunt versus sopraan’ voor Venturia. Nee, Marc Fereirra’s stem heeft zelfs een licht popachtige klank en Lydie Robin beschikt over een helder, fragiel en soms wat fluisterend stemgeluid. Dat alles leidt tot een bijzonder harmonieus huwelijk op het vocale vlak. Een perfect koppel. Het geheime wapen van Venturia is de zeer getalenteerde gasttoetsenist Kevin Codfert, die normaliter actief is in de uitstekende Franse formatie Adagio. Hij is niet alleen binnengehaald om zijn keyboard te laten spreken, maar heeft zich ook intensief beziggehouden met de arrangementen van de songs, een deel van de productietaken en de prima eindmix van de plaat.

De grote kracht van Venturia schuilt in het vermogen om complexe muziek ‘makkelijk’ te laten klinken. Je hebt tijdens het luisteren nauwelijks in de gaten hoe ingewikkeld de composities in elkaar zitten. En dat is knap als je die schijn weet te wekken. Op die manier creëer je een toegankelijkheid die progmetal vaak niet eigen is. Venturia verweeft op vernuftige wijze aanstekelijke (pop)rockmelodieën met technisch hoogstaande progstructuren. Mooie voorbeelden daarvan zijn het opzwepende Take Me Down en het stuwende Fallen World, met fraai toetsen- en gitaarwerk. Het ballade-achtige Walk On To The Daylight kent een mooie wisselwerking tussen Marc Fereirra en Lydie Robin en zou zo op single uitgebracht kunnen worden. Als bands als Evanescence en Stream Of Passion hitjes scoren, moet het voor Venturia met dit nummer ook mogelijk zijn. Dat zal wel niet gebeuren, maar de potentie is er zeker.

In het instrumentale werkje met de kernachtige, puntige titel Candle Of Hope Through A Night Of Fears gaan de remmen compleet los en komen de kwaliteiten van de muzikanten echt goed aan de oppervlakte drijven. Met name gitarist Charly Sahona en drummer Diego Rapacchietti staan hier meer dan hun mannetje. Ook gast Kevin Codfert schudt te midden van dat geweld naar believen enkele briljante riedels uit de wijde toetsen mouw. Het meest progressieve nummer heeft Venturia voor het laatst bewaard. Afsluiter Dear Dead Bride is ronduit prachtig. De opbouw is subliem, de breaks zijn onvoorspelbaar, het gitaarwerk is meesterlijk, het toetsenbombast is grotesk en de drumpartijen zijn buitengewoon boeiend. O ja, en de samenzang is hemels. Wat wil je nog meer? Niks toch!

Joost Boley