Venus PrincipleAlbum

Je leest wel eens dat het woordje ‘atmosfeer’ binnen een recensie een killer voor een opiniestuk is. Immers, met dat woord maak je het jezelf als recensent ‘makkelijk’. Elke cd heeft natuurlijk een bepaalde atmosfeer en ieder individu implementeert dat op zijn of haar eigen manier. Alleen, dit album ademt sfeer van voor tot achter dat benoemd móet worden. Het is aan mij dat op de juiste manier te duiden..

Venus Principle is een band geïnitieerd door Cripple Black Phoenix mastermind Justin Greaves. Alleen op een andere manier geïnitieerd dan je denkt, immers is het bandleider Greaves die de band CBP in 2019 in zijn geheel overboord zet. Dat zorgt er voor dat de voormalige bandleden Jonas Stålhammar, Ben Wilsker en Mark Furnevall elkaar vinden in een nieuwe formatie. Venus Principle ziet het levenslicht en bestaat vanaf dat moment uit Zweedse en Engelse muzikanten afkomstig van de CBP, maar ook van een band als At The Gates. De duozang wordt voor rekening genomen door voormalig CBP zanger Daniel Änghede en folkzangeres Daisy Chapman. Ook zij heeft met Cripple Black Phoenix gewerkt, maar heeft daarnaast een indrukwekkende solocarrière neergezet.

Wanneer je de nummers voor het eerst afzonderlijk van elkaar beluistert, ben je snel geneigd te zeggen dat dit album classic rock ademt. Dat is gedeeltelijk waar, maar gelijk ook verre van dat. Begin je met de track Barricades dan is dat nagenoeg niet te ontkennen. Maar Venus Principle maakt vooral een donkere, melancholische mix van muziek die refereert aan bands als Pink Floyd, Fleetwood Mac en een vleugje Anathema en King Crimson. Ook de Nederlandse band The Dreamside komt bij mij als referentie naar boven. Het is vooral de variatie in de muziek die de band spannend maakt, hoewel het tempo van de muziek gedurende het hele album nagenoeg op een lijn blijft. Je komt in confrontatie met neerslachtige muziek die overhelt naar een doom sound, maar ook muziek die in het midden en de Zuidelijke staten van Amerika gemaakt wordt. The Haunting is daarvan het bewijs, het klinkt alsof 16 Horsepower een modern jasje heeft aangetrokken. Dat Southern rock effect wordt voornamelijk gecreëerd door de combinatie van een steel gitaar en een Hammond sound van de toetsen. Hoe dan ook, verwacht geen optimistische muziek, het gehele album is afgedekt met een neerslachtige en vooral melancholische deken.

De cd is op verschillende momenten imponerend te noemen. Neem bijvoorbeeld de song Drag Nets. Het voorzichtige intro van een elektrische gitaar met de fragiele zang van Chapman, waarna een zware orgel en basgitaar worden ingezet, overdondert je telkens opnieuw. De saxofoon in het midden, de duozang van Chapman en Änghede en vooral de imposante orgelklanken, een combinatie met garantie voor kippenvel! In dit nummer komen vooral ook de referenties met The Dreamside naar boven, mede door de productionele bewerking van Chapmans zang. Dat overdonderende en imponerende aspect heeft ook Days Of Summer, hoewel dat effect wat later in de song ontstaat. We horen gierende orgelklanken ondersteund door een diepe bas en een karakteristieke gitaarsolo.

Een ultiem voorbeeld van een song die je een lichte depressie binnenduwt is de titeltrack Stand In Your Light; droefheid ten top, anderzijds wonderschoon. De zang van Daniel Änghede is kwetsbaar, tranentrekkend en hij bewijst hiermee dat we te maken hebben met een topzanger. Dat toont hij ook aan in Sanctuary, dat krijgt zelfs het karakter van Pink Floyd door de gezongen refreinen van Änghede. Een belangrijke en prominente rol binnen de muziek van deze band is weggelegd voor de orgelklanken. Die klavieren worden beroerd door de vingers van Mark Furnevall, terwijl zangeres Daisy Chapman verantwoordelijk is voor de pianoberoeringen op het album.

Analyserend kan je concluderen dat de band de balans tussen het instrumentarium en de productie perfect onder controle heeft. De instrumenten zorgen voor een ‘in your face’ effect en de productie van het album versterkt dat effect maar vertoont precies geen overkill.

Resumerend vraag ik mijzelf af of ik de muziek en de atmosfeer goed heb geduid. Ach, dat laat ik dan ook aan jou, de lezer over. Daarbij moet worden gezegd dat het album wat verraderlijk is, je bent geneigd na één of twee draaibeurten te zeggen dat het een eentonig album is. Ik beloof je, dat verandert als je de cd vaker beluistert. Geef deze cd meerdere keren de kans en kom dan zelf tot de conclusie of deze atmosfeer je pakt of niet.