Venus SyndromeAlbum

Dream Theater klonen klinken niet altijd als Dream Theater klonen.

Venus Syndrome is van oorsprong een Dream Theater coverband en komt uit de Auvergne in Frankrijk. De band is in 2019 geformeerd door gitarist Ayman Mokdad en hij is tevens het creatieve brein binnen de band, hoewel de band in beginsel op de bühne covers van Dream Theater brengt.

Vernoemd naar een ster die letterlijk naburige sterren opslokt, draait “Cannibal Star” rondom ideeën over de vernietiging van de aarde door middel van een fenomeen dat het ‘Venus-syndroom’ wordt genoemd, waarbij broeikasgassen voor de opwarming zorgen en een planeet (lees: de Aarde) opdroogt en sterft.

Het debuut ziet het levenslicht in 2020 en verschijnt onder de gelijknamige naam. Snel na dat album pakt de band door met het album “Cannibal Star”. De band heeft zich op dit album toegewijd aan melodische progressieve metal en overeenkomsten kent met veel bands. En niet alleen zoals je gezien de oorsprong van de band voorafgaand zou denken. Naast Dream Theater kun je bands als Fates Warning en Symphony X in de creaties vinden. Sterker, van die genoemde namen is Dream Theater nog het minst aanwijsbaar als het aan mij ligt.

De muziek van Venus Syndrome heeft een makke: het is voorspelbaar, je hebt het allemaal eens gehoord en de cd verveelt relatief snel. Zanger Emanuelson heeft een karakteristieke stem en maakt de muziek nog enigszins bijzonder, maar heel spannend wordt het niet gedurende een speelduur van zesenveertig minuten. Er zijn enkele uitzonderingen die de muziek spannend maken en dat zijn vaak de heavy kanten binnen de muziek. Zo klinken de gitaren in Dark Side Of The Sun lekker vet, maar krijgen we qua compositie niet het onderste uit de kan.

De toetsen van Rodolfo Lima Sproesser klinken soms als orgels van de zeventiger jaren, ze rochelen frivool door de muziek van Venus Syndrome heen. Dat geeft de muziek vaak een mildere toets mee, maar zorgt ook voor momenten die niet altijd positief uitpakken. Zo moet de piano in Empire Of The End voor een progressieve aanpak zorgen, maar valt het eerder uit in een negatieve toevoeging dan een verrijking binnen het totaalgeluid. Dat geld ook voor Tunnel Of Light, waar de toetsen niet binnen de compositie passen. Die track lijkt sowieso fragmentarisch aan elkaar geplakt te zijn.

Zoals gezegd, niet elke kloon neemt ook als vanzelfsprekend alle genen mee van zijn voorbeeld. Venus Syndrome verzandt niet in overdreven virtuositeit en stelt het de compositie boven krachtpatserij. Dat kunnen we van Dream Theater niet altijd zeggen. Aan de andere kant levert die functionele aanpak geen bijzondere momenten op waardoor je op het puntje van je stoel gaat zitten.