Verbal Delirium

From The Small Hours Of Weakness

Info
Uitgekomen in: 2013
Land van herkomst: Griekenland
Label: eigen beheer
Website: http://verbaldelirium.bandcamp.com
Tracklist
10.000 Roses (05:20)
Desire (05:21)
Erebus (00:49)
Dance Of The Dead (02:52)
The Losing Game (08:54)
Disintegration (04:57)
Dance Of The Dead (reprise) (00:38)
Sudden Winter (08:24)
Aeons (12:44)
Part 1: In The Dream Room
Part 2: Roaming In Chaos
Jargon: piano, synthesizers, monotron, Mellotron, orgel en zang
Nikitas Kissonas: elektrische- en akoestische gitaar en mandoline
Enthralling Kernel G.: drums
La Trappe: Basgitaar
Leonidas Petropoulos: basgitaar
Labros Matapoulos: trompet
Anastasis Hamilakis: orgel en synthesizer
Nikos Nikolopoulos: fluit en saxofoon
From The Small Hours Of Weakness (2013)
So Close and Yet So Far Away (2010)

Het wemelt in mijn familie van de ooms en tantes, van de neven en nichten. Als er dan een verjaardag te vieren valt, is het altijd volle bak en iedereen kakelt maar door elkaar heen, iets dat ik ervaar als een afschuwelijke kakofonie. Ik zit er maar mooi mee, maar dat terzijde.

Als de cd “From The Small Hours Of Weakness” van de Griekse band Verbal Delirium uit de promo-envelop komt, zie ik direct een perfecte omschrijving voor dat irritante geroezemoes. Het is voor mij een waar verbaal delirium waar ik op die feestjes mee te kampen heb. Op dat moment vrees ik dan ook het ergste voor de muziek.

Onterecht, die idiote vooroordelen ook altijd. De band houdt zich bezig met een sterk door VDGG en Gentle Giant beïnvloede mix van jaren ’70 prog en psychedelica. Zelden echter heb ik deze stijl zo beheerst gebracht zien worden. Dat heeft natuurlijk alles te maken met hoe het materiaal gecomponeerd is. De meeste nummers zijn opgebouwd rondom het prachtige pianospel van bandleider Jargon. Zijn akkoorden en loopjes initiëren keer op keer de donkere, melancholische gloed die over het gehele album hangt. Jargon is een uitstekend muzikant die zich niet in heeft gelaten met onbezonnenheden en dat geldt ook voor zijn medemuzikanten. Om het geheel een moderne touch mee te geven, is ook inspiratie gevonden bij bijvoorbeeld Muse en Radiohead. De Grieken vormen een lekker bandje dat het gebied tussen avontuur en toegankelijkheid constant opzoekt. “From The Small Hours Of Weakness” luistert dan ook lekker weg en is voorbij voordat je het weet.

Het verhaal van de band begint in 1999 als toetsenist/zanger Jargon het psychedelische proggezelschap  Afterglow opricht. Met een vaste bezetting wil het echter nog niet zo lukken, maar in 2006 is de line-up behoorlijk stabiel. De band besluit vanaf dan om als Verbal Delirium door het leven te gaan en een demoalbum volgt. Toch duurt het nog tot 2010 voordat hun debuutalbum “So Close And Yet So Far Away” uitkomt. In 2013 verschijnt het tweede album, het hier besproken “From The Small Hours Of Weakness”. Met werkelijk drie vingers in de neus weten de heren er van stijl naar stijl te springen zonder dat de coherentie van de plaat ook maar enig schrammetje op heeft gelopen. Het album bezorgt de band internationale erkenning.

Vanaf het eerste moment dat ik “From The Small Hours of Weakness” hoorde ben ik dikke maatjes met de muziek. De band is mega goed in het kunstje om je constant op het verkeerde been te zetten. Het album laat zich dan ook alleen maar beluisteren met gefronste wenkbrauwen en klapperende oren. Neem de eerste paar nummers. Opener 10.000 Roses begint met atmosferische klanken die via een paar lekkere breaks uitmonden in een uitbundig stuk spacey hardrock richting Hawkwind. In eerste instantie dacht ik, wat heb ik nou aan mijn fiets hangen. Zoveel energie ken ik eigenlijk alleen maar van de punkmuziek eind jaren ’70, maar als daarna het prachtige Desire zich aandient komt alles in het juiste daglicht te staan. Desire heeft dat rustieke van de oude Genesis. Via een slepende gitaaruithaal gaat het over in een tegendraads King Crimson-achtig stuk. Met het contrast van deze twee nummers creëert de band zich in mijn beleving een mandaat om te komen met wat dan ook.

Het experimentele saxnummertje Erebus en het avant-gardistische Dance Of The Dead passeren de revue evenals het Muse-achtige Disintegration met formidabele Mellotronuitbraken. Ondertussen bezorgt een aantal nummers de band eeuwige roem, zeker weten. The Losing Game heeft een overheerlijke Discipline/Echolyn-achtige signatuur die overgaat in een zeer melodieus stuk met een gitaarthema dat tot in lengte van dagen bij je zal blijven. Sudden Winter kent dankzij een landerige trompet en traditioneel mandolinespel een sfeer om te zoenen. Dit Calexico-getinte nummer is het meest toegankelijke van de plaat en dat is nodig ook gezien de flinke kluif die afsluiter Aeons is. Het 12.44 minuten durende sluitstuk graaft het diepst in psychedelische gronden en kan het best vergeleken worden met de vroegere Pink Floyd. Het geeft de cd een gaaf open einde en tegelijkertijd maakt het de cirkel rond.

“From The Small Hours Of Weakness” is een enerverend schijfje dat me vanaf het moment dat het uit de promo-envelop kwam weet te boeien. Voor het geroezemoes op onze familiefeestjes heb ik geleerd me af te sluiten, maar Verbal Delirium consumeer ik met al m’n zintuigen wagenwijd open.

Dick van der Heijde

Send this to a friend