Vermillion SkyeAlbum

Dit is mijn eerste kennismaking met de Canadese band Vermillion Skye, een gezelschap dat sowieso nog nooit eerder op ons radarscherm verscheen. Dat is eigenlijk reuze jammer, want Vermillion Skye is een aangenaam bandje.

De groep bestaat onder deze naam sinds 1996, met toetsenist Johnston en drummer Gerlewych als constante factoren. Pete Swan was al eens gastgitarist en is nu tot de basisopstelling toegetreden, terwijl Johnston op deze plaat voor het eerst als leadzanger opereert. Dat laatste lijkt me, voor mensen die eerdere albums van Vermillion Skye kennen, de grootste verandering, want Johnston heeft een stem waar je aan moet wennen, een wat schel en niet altijd even trefzeker geluid. Na een paar liedjes weet je echter al niet beter en valt vooral op dat de band heel sterk is in meerstemmige zang. De koortjes zijn prachtig.

Vermillion Skye maakt laagdrempelige prog op het randje van de AOR, ergens in de buurt van It Bites, Queen, Jellyfish en Styx. Niet per se even briljant als deze bands, maar zeker niet slecht. De vergelijking met Queen komt overigens vooral door het gitaargeluid van Swan, die op momenten de sterren van de hemel speelt.

De composities, allemaal van de hand van Johnston, zijn een andere sterke troef: ze zijn bijna allemaal tamelijk sterk, met catchy refreinen, prettige arrangementen en de al geroemde samenzang. Er zijn enkele stukken waarin de weinig expressieve zang en slome melodie samen zijige muziek opleveren, maar dat zijn er gelukkig maar weinig.

Wel vind ik het jammer dat de stukken kort zijn en gemiddeld net boven de vier minuten uitkomen. Ik ben helemaal niet van de school die vindt dat hoe langer het stuk is, hoe beter het derhalve moet zijn, maar Johnston gunt zichzelf niet altijd de tijd om goede ideeën uit te werken. Alsof het allemaal singletjes moeten zijn, volgen couplet, refrein en brug elkaar wat al te snel op. Af en toe een solo of een instrumentale passage uitwerken had geen kwaad gekund. Nu propt de band twaalf nummers in minder dan een uur en dat is, zeker gezien de kwaliteit van de liedjes, wat zonde.

Enfin, zo heb je altijd wel iets te zaniken en dat doet niet helemaal recht aan de prestatie die Vermillion Skye met “Security Theater” levert. Fijne poppy prog, intelligente muziek in een keurig verzorgd jasje. Voor liefhebbers van prog waar je even op moet kluiven is de band waarschijnlijk te licht verteerbaar, maar voor de meesten van ons past dit helemaal in het pulletje.

Bestellen kan via de website van de band.

Erik Groeneweg